Op ontdekking met Twarres

Ik heb Twarres al weer een jaar en ondanks zijn blessure heb ik er geen spijt van. Mijn lieve jongen knapt op als bloem in de lente, maar nu de vierde scan is gepland voor 2 oktober voel ik de spanning opborrelen. Tot nu toe zijn we elke keer weer een beetje dichter bij het gewenste resultaat gekomen, maar bij mij altijd met een dubbel gevoel ondanks het braaf luisteren naar de dierenarts. Ik had altijd in mijn achterhoofd: 'we zijn er nog niet!'
Deze keer is het anders. Ik zie dat hij zich beter voelt en hij ziet er goed uit maar ik heb ook risico's genomen. Ik ben niet al te voorzichtig meer met hem omdat elke dag op nieuw zijn been sterk voelt... Maar wat er binnen allemaal gebeurt kan alleen die scan mijn vertellen.
Gelukkig neigt het verhaal naar een happy end en is het niet zo dat we hem vanwege de pijn moeten laten inslapen waar het in maart nog op leek.
Ik vind het allemaal zo spannend dat ik even zat te dubben vandaag of ik wel moest gaan rijden... ik ben zo bang om het stuk te maken! Maar ik heb het toch gedaan. En het was heerlijk. Weer is een keer met z'n bitje in gereden en hij was erg braaf. Hoe meer we weer doen hoe fanatieker hij word. Vandaag weer heerlijk op de muziek gereden terwijl Noah vanuit het land toe zat te kijken. Nog even volhouden kanjer van me... misschien... heel misschien mogen we over een week wel weer een lekker stukje draven!!