Op ontdekking met Twarres

Na vijf dagen lekker weg te zijn geweest kon ik niet wacht om vandaag weer met Twarres te gaan spelen. Wat is het dan leuk om te merken dat hij lichter is geworden, misschien merkte ik het op omdat ik weg ben geweest of hebben een paar dagen niks doen hem ook goed gedaan. In elk geval wilde ik vandaag verder met het enge gedeelte van de bak. Daar zijn we ook bezig geweest voor ik weg ging en nu het weer compleet anders is werd het hek ook weer een nieuwe uitdaging! Wat er gebeurde was echt fascinerend!

Samen liepen we naar het hek, ik voor Twarres achter me. Hij rende in volle vaart weg en ik wetend dat ik hem niet zou kunnen houden liet los. Ik liep terug naar het uiteinde van het touw en nam hem weer mee. Ietsje dichterbij deze keer draaide hij om en rende weg. Ik liep naar het uiteinde van het touw en nam hem weer mee.
Deze keer kwamen we tot één hele cirkel en rende hij weer weg. Ook nu maakte hij zich zo sterk dat hij mijn handen kapot zou maken als ik vast hield en weer liet ik hem rennen. Ik liep naar het uiteinde van het touw en nam hem mee.
Ik wilde dat hij weer ging cirkelen maar er gebeurde iets interessants. Ik wilde dat hij links zou gaan maar hij ging rechts en liep toen wel een paar rustige cirkels. Dit keer zag ik dat hij zich klaarmaakte om weg te rennen en kon ik hem op tijd tegen houden. Dus hij bleef op de cirkel. Nu wilde ik dat hij links op de cirkel ging, dat lukte maar je zult het al raden hij maakte zich weer sterk en rende weg. Maar deze keer liet ik niet los. Tot ik merkte dat hij mijn handen stuk zou trekken toen kreeg ik nog twee achter benen mijn kant op gegooid en duurde het even voor hij weer rustig was. Ik liep naar het uiteinde van het touw en hij zat in de knoop. Maar in plaats van hem uit de knoop halen liet ik hem dat zelf doen met aanwijzingen van mij. Daarna gingen we weer samen naar het hek.
Nu was er iets veranderd en ik denk dat dat zat in het samen uit de knoop halen. Het was namelijk zo dat hij wel druk was en wilde rennen maar ik kon hem makkelijk bij me houden. Hij was niet vastbesloten om van mij weg te rennen, maar wel vastbesloten dat deze plek niet helemaal veilig was. Uiteindelijk wilde hij weer van de cirkel af en rende weg maar deze keer kon ik het touw vasthouden, een stukje mee rennen en hem weer bij mij krijgen zonder het contact te verliezen.
Weer gingen we terug naar het hek en deze keer ging hij net zo snel weer weg en trok hij zich los. (ja dat is dus heel veel gebeurt vandaag I know).

Nu vraag je je misschien af waarom ik niet stopte. Dat had 2 redenen.
1. Het was ons eerde gelukt om rust te vinden op die enge plek.
2. Alles in mij schreeuwde: 'niet opgeven, je weet nog niet hoe maar ergens in deze sessie komt een punt waarop hij je nodig heeft!'

Hij had me inderdaad nodig om uit de knoop te komen en om hand in hand steeds weer terug te gaan want de laatste keer dat we terug liepen was hij wel gespannen maar bleef hij bij mij. Ik wilde niet meer cirkelen bij het hek maar speelde een tijdje friendly en toen ging ik op het hek zitten. Dat was het meest interessante moment. Knorrend en snuivend liep hij heen en weer, maar hij ging niet weg. Ik keek niet naar hem ik trok niet aan hem ik zat daar gewoon. Tot eindelijk dat moment kwam dat hij stil ging staan. Hoofd omhoog oren naar voren, ik deed niks. Weer heen en weer maar bij mij in de buurt. Stil staan hoofd omhoog oren naar voren en kauwen. Heen en weer stil staan hoofd omhoog en kauwen. Heen en weer voor me staan hoofd om laag en kauwen. Stil staan en kauwen. Zo bleven we een paar tellen staan. we liepen tot halverwege de bak. Ik deed zijn touwhalster af en samen liepen we verder naar de veilige kant van de bak.

Samen opgelost met geduld en vertrouwd op mijn eigen gevoel. Morgen gaan we er mee verder. En ik zal je eerlijk zeggen dat ik daar geen verwachtingen van heb. Wie weet is het niet zo eng meer, misschien moet ik weer door de angst heen werken en duurt het korter of langer. Maar we hebben het zo fijn afgesloten want hij bleef lekker bij me tot ik echt weg moest.