Vandaag een buitenrit gemaakt met mn oppaspony Bertje. Oppaspony omdat ik op "oproepbasis" hem verzorg.
Inmiddels rijden we met touwhalster buiten en reageert hij meestal heel goed.
Vandaag reed ik samen met een meisje met een heel groot paard (bertje is maar hoogstens 1,35m groot, dus het is al gauw hoog)Onderweg kwamen we mountainbikers tegen die wel eens wilde weten of zij sneller waren dan onze paarden. Zo gezegd zo gedaan. Bij het eerste geschikte galoppeerpad raceden de mountainbikes ons vooruit.
Ik riep: "ja, bertje!!" En Bertje schoot ervandoor. Het werd een spannende wedstrijd en het ging steeds sneller en sneller. Ik had het eerst niet zó door, maar toen het einde van het pad naderde werd ik mij ervan bewust dat ik de controle over Bertje kwijt was.
Ik hield hem niet meer en durfde op deze snelheid (40km per uur, vertelden de mountainbikers later) geen one-rein-stop uit te voeren, die hij ook nog niet helemaal beheerste.
Ik hoopte maar dat Bertje de scherpe bocht naar links in de gaten zou hebben, en zou snappen dat we in deze snelheid gegarandeerd onderuit zouden gaan...
We vlogen zonder af te remmen de bocht door, op hetzelfde moment kreeg ik opeens de ingeving de teugel aan de binnenkant kort te pakken en zijn hoofd naar mn knie te buigen. Het lukte en met een slidingstop waarbij zijn achterbenen half weggleden draaiden we 180 graden om en stonden we stil...
Pfff, wat een uitvinding, die one-rein-stop. Hij werkt dus! Jippie!!!
Maar voorlopig hoop ik hem niet meer nodig te hebben, pffff... Ik trilde over mn hele lijf... en het kostte me moeite om te glimlachen naar de mountainbikers, die het toch gewonnen hadden.
Bladwijzers