Dat is het toch ook, wat werkt dat werkt. Paardrijden = trainen = het toepassen van leerprincipes. Daarbij kan je hulpmiddelen gebruiken. Voor het ene paard werkt het ene hulpmiddel, voor het andere de ander, voor het ene mens het één, enzovoorts.
Waarom gebruiken vele een kandare? Omdat er ooit iemand mee begonnen is en het goed bleek te werken. Iedereen doet elkaar na, een beetje van een ander en een beetje van jezelf. Waarom het wiel opnieuw uitvinden als er al vele 'goede' wielen bestaan?
De één goed omdat de sterke inwerking snel een reactie geeft van het paard, de ander goed omdat het paard er geen hinder van ondervindt en ontspannen blijft lopen. Allemaal met andere redenen, de één het ene voordeel, de ander één of ander nadeel.
In mijn ogen maakt het NIETS uit wat je gebruikt om iets te kunnen bereiken of dat nu een kunstje of verzameling is. Met het één zal je alleen anders te werk moeten gaan, er langer de tijd voor moeten nemen of wat dan ook. Een paard pijn doen kan met vrijwel alles. Ik kies liever iets waar ik niet per ongeluk aanzienlijke pijn mee kan veroorzaken en daarnaast heb ik een paard waarbij een (gebroken) bit duidelijk niet op zijn plaats in zijn mond. Voor onze combi is bitloos dus een logisch gevolg, voor een ander misschien niet. Maar ik zou zeker niet zo 'aan blijven klunzen' als ik dacht dat verzameling voor ons op deze manier onbereikbaar zou zijn
Bladwijzers