Dat het de verantwoordelijkheid is van de eigenaar daar ben ik 100% van overtuigd ik denk zelf dat je dit als feit kan bestempelen. Maar wat doe je als de eigenaar het zo niet ziet of zijn verantwoordelijkheid niet kan nemen omdat hij/zij overmand wordt door een gevoel?
Je kunt dus idd ook een dier reden door het laten in te slapen zoals ik al zei.Oorspronkelijk Geplaatst door Mieke
Maar ik ben er nog steeds niet uit hoe je dan exact kan bepalen wanneer dat moment er is. Er zijn hier in het verleden ook al discussies over geweest. Voor mij komt het steeds uit op het feit dat als ik een dier al lang ken ik het aan de ogen zie. Maar ik ben hier ook niet 100% zeker van want dit is GEEN FEIT maar een GEVOEL.
2 voorbeelden uit mijn eigen leven, in het kort verteld en zonder te veel na te denken over mijn woordgebruik.
1/ Mijn eerste paardje kocht ik ongeveer 20 jaar geleden. Stond 1 week na aankoop al mank. Dierenarts, dierenkliniek, onderzoeken later bleek het paard chronisch hoefbevangen. Dit paard kon volgens de dierenkliniek nog een gelukkig leven lijden zolang ze maar rekening gehouden werd met haar beperkingen (niet berijden, aangepaste voeding,..) Koopverbrekend dus paard moet terug naar eigenaar en ik krijg mijn geld terug. Eigenaar wil dat paard laten inslapen want ze kon er niks meer mee doen. Voor haar dus afgeschreven. In overeenkomst met de eigenaar zocht ik toch nog een goede plek voor haar en ze is gelukkig pas gestorven op haar 30ste. Wie vergist zich hier?
Ik wil nu geen discussie over dat IK toen mijn verantwoordelijkheid had moeten nemen en zelf voor dit dier blijven zorgen. Dat weet ik na 20 jaar al ook wel. Ik ga me ook niet verantwoorden waarom ik dat toen niet gedaan heb.
2/ 2 jaar terug kwam ik ergens waar een pony stond die hoefbevangen was. Meisje had pony gered van het slachthuis. Was hoefbevangen, kon niet meer rechtstaan, futloze ogen, stond vol doorligwonden, hoeven waren niet om aan te zien…. In mijn ogen was er maar een oplossing. Dit paard moest ingeslapen worden, het leed en ik zag geen kans dat ze er ooit door zou komen en een paardvriendelijk bestaan kon lijden. Ik leed als ik er maar naar keek. Nu twee jaar later is ze een superpony en van haar ziekte is nog weinig of niks te merken. Ze heeft een plek in een kudde en staat daar goed haar vrouwtje, ze gaat zelfs terug mee het bos in op wandeling en geniet van haar leventje. Hier zou ik dus de foute beslissing genomen hebben en een dier het leven ontnomen hebben.
Ik ben het volledig eens met Els dat dieren uit een ander land naar hier halen geen structurele oplossing is en dat je daardoor de situatie in het thuisland van de dieren misschien alleen maar erger maakt. Je geeft het andere land het gevoel dat ze gewoon verder kunnen doen en dat wij de sukkelaars hier toch een plekje geven.
Misschien terug een beetje oftopic:
Discuteren is voor mij van gedachten wisselen en niet elkaar proberen te overtuigen van wie fout of juist is. Daarom misschien vaak het gevoel van partijen (zij die voor iets zijn, zij die tegen iets zijn) en elkaar van hun gelijk willen overtuigen. Ik voel me tijdens zo’n discussies ook vaak echt dom (niet het juiste woordgebruik vinden, mijn mening of visie verwoorden). Feiten, mening of gevoel de grens is soms vaag.
Bladwijzers