Buitenrij probleem

[Lot-Taar]

Hallo allemaal,

Ik zit met een probleem en vroeg mij af of hier iemand is die het bekent voor komt of een tip heeft...

Mijn paard heeft bij vlagen periodes waarin ze als ik wil gaan buitenrijden het erf niet wil verlaten en / of op bepaalde punten ineens niet meer verder wil. Meestal is dit op bepaalde punten, maar laatst deed ze het ook zo ineens midden op het zandpad. Ze doet dit eigenlijk al zo lang ik haar heb (sinds haar 3e) en zelf heb ik het idee dat het komt doordat het paard waarmee ze heeft leren buitenrijden dit ook regelmatig deed en Tara een aantal keer in paniek is geraakt omdat ze ineens alleen was. Echter zijn we nu 8 jaar verder, waardoor ik het voor mijn idee niet helemaal meer aan vroeger kan koppelen. Bedoel ondertussen is ze heel vaak naar buiten geweest, zowel alleen als in een groep als met mijn moeder die mee fietst of hardloopt en dat ging meestal goed. Als Tara een bui had dat ze het erf niet af wou heb ik meerdere dingen geprobeerd, zowel boos worden, als geduldig afwachten tot ze zich bedacht, als afstappen en verderop weer opstappen. Eigenlijk helpt niets helemaal. Boos worden hou ik eigenlijk helemaal niet van, omdat ik ook wel weet dat Tara het niet zonder reden doet. En als ik afwacht is er soms de kans dat ze wel weer verder gaat.

Op het moment weer helemaal mis als ik alleen met Tara op pad ga, 2 weken geleden heb ik zeker 20 minuten midden op een zandpad gestaan en ze wou alleen maar terug, als ik haar aandreef ging ze achteruit met haar achterbenen in de greppel en ze kwam ik verzet. Zodra ik richting stal stuurde wou ze vooruit en als ik niets deed bleef ze een beetje ongeduldig staan drammen. Na 20 minuten ben ik maar afgestapt, ook omdat het druk werd met wandelaars en er de kans is dat Tara ineens begint te bokken als ze het gehad heeft. Verder op ben ik opgestapt en toen ik Tara het rondje verder wou sturen begon het weer op nieuw, nu met lichte dwang (been er aan houden, niet boos worden) ging ze wel verder.

Zelf weet ik echt niet meer wat ik hiermee moet... Tara lijkt niet bang, als ik afstap volgt ze me zonder verzet of iets dergelijks en ook als ik dan naast de zadel plek loopt. Als er iemand voorop gaat wandelen (ook al kent ze die niet) loopt ze er achter aan. En als ze eenmaal weer op pad is vind Tara het echt leuk om buiten te rijden (oren naar voren lekker fanatiek). Ook in de bak zijn er geen problemen. Heb wel het idee dat Tara ergens om niet verder wil (misschien verlatingsangst?) en vervolgens psyschische spanning krijgt waardoor ze gaat bokken.

Maar goed, herkent iemand dit? Heeft iemand een mogelijke oplossing? Want ik zou graag weer leuk buiten willen rijden..

Groeten Lotte

[Firsty]

Ik hou je topic ook even in de gaten, want onze Gentle heeft daar ook wel eens last van. Dan kom ik ook het erf niet af, hihi.
Wat mij soms wel goed helpt, is (zoals mijn instructrice dat noemt) blijf tegen hem "praten" met je zitbeenknobbels. Als ik daar mijn aandacht op richt en ze van voor naar achter over het zadel laat rollen als het ware, dan blijft hij wel doorlopen. Maarja, daar los je geen verlatingsangst-issues mee op !

[Lot-Taar]

Firsty gelukkig ben ik niet de enige met het probleem...dankje voor je tip, ik probeer vaak ook op de punten waar ik bijna zeker weet dat ze het doet een hele actieve zit aan te houden en het liefst goed te gaan draven, maar helaas helpt het niet altijd. Hopelijk heeft iemand anders een tip, ook voor jou, zodat we snel weer van het probleem af zijn.

Een pony van een vriendin ging ook steeds als hij te ver van stal af kwam ineens stil staan, maar die probeerde mega snel om te draaien en galoppeerde dan snel naar huis als hij de kans kreeg. Omdat mijn vriendin wegens een whiplash dit niet aan kon pakken heb ik dit opgelost, ook door gewoon actief te zitten en zodra hij een poging waagde even streng te zijn en die pony gaat goed nu. Maar bij hem had ik niet het idee dat het echt een angst was, meer uitproberen..

[Gilraen]

Wico heeft vroeger 1 keer keihard naar huis gegallopeerd. Het is een combinatie van alleen toch beetje onzeker en heel koppig zijn bij hem. Ik deed een ritje en hij merkte dat het terug naar huis ging en hij ging me er toch vandoor!! Nu is hij altijd heel low energy. Dus het eerste wat ik dacht was: "ow dus je kan toch best hard lopen" Daarna natuurlijk manier zien te vinden hoe ik hem stil zou krijgen. Lange zandweg, maisvelden aan beide zijden. Niet zo een succes... Dus ik heb de eerste kans gegrepen om een ander wegje in te draaien. We kwamen er toen beide achter dat die bocht wel meer dan haaks om was. Beetje slippen en daar stonden we . Toen heb ik hem heel de weg terug laten galloperen waar hij vandaan kwam (en zo snel als ik hem vooruitkreeg). En dan omgedraaid en met lange teugel terug huiswaarts laten stappen. Hij vond het maar niks, maar hij begreep direct dat hij beter niet nog een keer kon gaan rennen. Sindsdien hebben we de afspraak bij buitenritten dat ik de gang (stap, draf of galop) bepaal en hij het tempo. Hij mag binnen een gang versnellen of vertragen, maar geen overgang maken (ale hij mag wel stilstaan als iets eng is, maar niet ervandoor gaan).

[Lot-Taar]

Gilrean: Ik laat Tara ook altijd mijn gang lopen in haar eigen tempo, alleen aangezien ze hoefkatrolontsteking heeft (wat eigenlijk heel goed gaat) neem ik haar wel serieus als ze wat moeilijker gaat lopen of wil vertragen. Naar huis galopperen doet ze gelukkig niet, ze heeft het wel eens aangepakt, maar dan waren we al aan het galopperen richting huis. Het is juist dat ze gaat stilstaan en dan op de plek steeds als ik een hulp geef achteruit loopt (liefst met haar achterhand de greppel of bosjes in of tegen het draad aan) en daarbij bokt ze en komt ze in verzet. Zodra ik haar weer de richting op stuur waar we uit kwamen is het over en stapt ze vrolijk door.

[Gilraen]

Wico heeft dat enkel als ik net vertrek. De eerste buitenritten stap ik meestal af, als we al regelmatig gegaan zijn, probeer ik hem toch de kant op te laten gaan die ik wil. Hij gaat dan erg hard achteruit en dan opeens toch vooruit. Als ik dan goede timing heb met mijn hulpen stoppen zijn we op weg.

Volgens mij kon een paard van Roos dat ook wel eens hebben. Die mocht dan met de neus in de richting welke hij uitwou, maar moest dan achteruit gaan. (dus toch de weg die jij wil enkel achteruit).

[gaya1]

Hoi,

Ik ken het probleem, voor mijn is alleen buiten rijden een ramp.
Soms kan ik een heel stuk rijden maar soms stopt hij dan en gaat ook in vezet, achteruit lopen en het liefst omdraaien terug naar stal.
Samen met iemand naar buiten gaat prima, zolang hij maar achter iemands kont kan blijven plakken.

Ik wil er zelf voor zorgen dat ik in de bak naast hem kan lopen in alle zones, als dat zonder problemen gaat wil ik naar buiten ernaast wandelen.
Dit ook weer gaan opbouwen in iedere zone,hij vind het ook heerlijk om buiten te lopen maar vind de wereld gewoon nog te groot voor hem alleen.
Bij mijn gaat hij dan liever achter mijn lopen, dat mag ook even totdat ik lik/kauw hoor of zie.
Dan ga ik langzaam de zones af eerst 1 en dan langzamerhand naar 5, als dat confidance genoeg gaat wil ik het erop proberen.
Misschien handig om steeds het zelfde rondje te gaan lopen, dan is zijn comford zone op dat rondje stabieler dan steeds een nieuwe rondje met nieuwe tresholds.
Niet dat je daar tresholds kan tegen komen hoor, als je merk dat ze zone 3 gaan aanbieden heb je toch al een heel groot onzekerheids punt doorbroken.
Het is misschien geen angst maar een groot onzekerheids gevoel, (als ik dit niet alleen kan breng ik mijn ruiter in gevaar) waarschijnlijk gaat er dat in het koppie om.

Want waarom erop als hij er niet confidance ermee is, ik zou eerst op de grond zijn vertrouwen laten zoeken en dan pas weer langzaam erop gaan.
Het is misschien saai maar toch het proberen waard.
Ik vind het ook nog spannend hoor en hoop dat het bij mijn paard zo gaat werken.
Succes en het komt vanzelf wel weer goed

[Gilraen]

Ow ja dat deed ik veel vroeger met Wico inderdaad ook. Was ik alweer vergeten. Veel wandelen en ook een soort 'basisrondje'. Dan voelde hij zich daar al goed genoeg om gereden te worden. Ik heb wel vrij snel een paar meter in een ander weggetje gereden anders wordt het weer moeilijk om van het rondje af te wijken. Dus met mini stapjes werd steeds meer ok. En eigenlijk doe ik elk jaar eerst paar keer dat miniding weer en dan pas weer uitbreiden (in de winter staan mijn paarden ergens anders dan in de zomer)