Paarden leven in het heden.

[Maritje1991]

Ik ben nieuwsgierig naar de meningen en gedachten van jullie wat betreft het heden en verleden van paarden.
In hoeverre zal een paard echt denken aan hetgeen wat er vroeger is gebeurd?

Deze vraag is onstaan nav een rij-filmpje die ik heb geplaatst in mijn dagboek.

http://www.nhforum.nl/forum_smf/inde...pic=26806.1260

Wonder heeft niet zo'n fijn verleden, die ik probeer te vergeten. Met grondwerken zie ik er eigenlijk niets meer van, maar met rijden kom ik het tegen.
Wat denken jullie? Komt het echt daardoor?

Of Heeft zij gewoon nooit geleerd niet bang te zijn met rijden. Ik vind die een verschil.
De oorzaak is dan namelijk anders. Niet dat de oorzaak nu echt belangrijk is, want ik vind het belangrijker hoe ik het kan oplossen

[amethist]

Nu heb ik natuurlijk een heel ander karakter paarden maar ik geloof wel dat paarden terug denken aan het verleden.

Odet is van nature echt een rots in de branding. Bij de vorige eigenaar werd er alleen gemend met Odet. Odet werd veel ingezet naast jonge groene paarden in dubbelspan. zij hield de boel wel rustig. Ze werd veel gebruikt voor de paardentram met ruim 25 personen erin.

Waarschijnlijk is het vertrek nooit echt rustig verlopen. Er moest vaart komen in die enorme kar die er achter hing en ze moest ook nog eens leider zijn over degene die naast haar stond.

Nu hebben wij het mennen met Odet ook weer op gepakt. Natuurlijk niks met een paardentram. De eerste keer dat we op menles gingen werd er best een bult duidelijk. Odet was daar eigenlijk heel rustig en we hebben ruimschoots de tijd genomen om haar te laten wennen enz. Toen ze echter de men-meneer zag lopen met het tuig begon ze onrustig te worden. Bij Odet niet echt heel spectaculair maar voor ons wel heel duidelijk. Ze kon moeilijk stil blijven staan tijdens het intuigen en het werd echt met alle rust gedaan.

Toen de kar er achter ging Moest ze echt direct lopen. Tot ze voelde dat de kar bewoog (2stappen) en toen was het goed. Ze heeft voor ons geen leuke herinneringen aan het mennen. Terwijl als alles ingetuigd is en de kar hangt er achter doet ze het echt mega en vind ze het zelf echt helemaal leuk.

Nu kunnen we inderdaad stoppen omdat het niet leuk is dat ze door een stress moment heen moet maar wij hebben er voor gekozen om door te gaan en te proberen om alle negatieve ervaringen van het mennen te gaan vervangen voor leuke ontspannen ervaringen.

[Maritje1991]

Oke, bedankt voor je antwoord

Ik geloof ook wel dat paarden voorkeur voor mensen hebben (Aan Wonder zie ik dat ook duidelijk)

[Dunya]

Ik denk dat paarden het verleden niet vergeten. Mijn Sara kan geen singel verdragen. Dat was al zo toen ik haar kocht. Er is mij verteld dat er nooit iets met haar gebeurd is, maar dat kan ik maar moeilijk geloven. Ik kwam er later ook achter dat de verkoper niet zo'n goede reputatie had.

Ik ben jaren met Sara bezig geweest en heb ook wel progressie gemaakt, maar het zit heel diep in haar vastgeroest, dat een singel pijn doet. Er is kissing spines geconstateerd en fysiek is ze toen heel erg veel vooruit gegaan, maar mentaal, dat was en is nog steeds moeilijk.

Ik denk wel dat je het, door heel veel te oefenen en te herhalen, het goed kunt krijgen, helemaal als er geen fysieke oorzaak voor is, zoals bij Sara het geval was (of is). Ik denk in deze dat het dus juist WEL belangrijk is dat je de oorzaak hiervoor kent.

[elmo]

ik plak even een stukje uit mijn eigen dagboekje hier:


Ik vind het best confronterend dat er weer flink wat issues naar boven komen als ik alleen rijd, het was ook een flinke tijd geleden alweer, rm rijden met vooraf grondwerk is belangrijk.
Tijdens het rijden kwam er een auto best hard door het weggetje met een ontzettend rammelende aanhanger erachter.
Hij versnelde zijn pas maar bleef alert op de hulpen, dat is fijn om te merken want ik vond het zelf wel spannend weer, ik moet dat verleden met die heftige schrik acties achter me laten want we leven in het NU

dit schreef ik even terug, ik denk zelf teveel aan het verleden, terwijl ik merk dat door mijn ontwikkeling die ik nu doormaak met mijn paard, hij nu anders reageert op zaken die hem vroeger schrik aan joegen en ik de neiging heb daar nog teveel in te blijven hangen.

Ik denk dat een paard reageert uit gewoonte, instinct of wat het is aangeleerd, een bepaald patroon bv, ze pikken een bepaalde sfeer of emotie snel op, jammer genoeg weten we niet wat er ECHT in ze omgaat, maar het zijn vlucht dieren dus bij stress/angst is dat hun primaire reactie

[Maritje1991]

Ik denk dat paarden het verleden niet vergeten. Mijn Sara kan geen singel verdragen. Dat was al zo toen ik haar kocht. Er is mij verteld dat er nooit iets met haar gebeurd is, maar dat kan ik maar moeilijk geloven. Ik kwam er later ook achter dat de verkoper niet zo'n goede reputatie had.

Ik ben jaren met Sara bezig geweest en heb ook wel progressie gemaakt, maar het zit heel diep in haar vastgeroest, dat een singel pijn doet. Er is kissing spines geconstateerd en fysiek is ze toen heel erg veel vooruit gegaan, maar mentaal, dat was en is nog steeds moeilijk.

Ik denk wel dat je het, door heel veel te oefenen en te herhalen, het goed kunt krijgen, helemaal als er geen fysieke oorzaak voor is, zoals bij Sara het geval was (of is). Ik denk in deze dat het dus juist WEL belangrijk is dat je de oorzaak hiervoor kent.

Maar als je precies weet wat er is gebeurt, blijf je dan als persoon daar niet te veel denken?

Ik geloof wel dat Wonder rijden in de bak en pijn in 1 ding ziet.
Wonder is altijd tussen haar voorbenen vastgebonden en door de de ruiter met harde hand 'aan de teugel' gereden. Daar heeft Wonder lichamelijke klachten van gehad. Haar rug is de laatste keer als goed verklaart.

[Dunya]

Ergens wel. Ik weet natuurlijk nooit 100% zeker wat er met haar is gebeurd. Ik denk zelf een combinatie van hardhandig opzadelen toen ze nog niks kende plus kissing spines of wat er nu fysiek precies aan de hand was- en misschien nog steeds is.

Maar feit is dat als ik met haar werk en meer wil doen dan grondwerk, dus iets met een singel, ik er absoluut niet meer rustig in sta, vanwege wat ik allemaal al met haar heb meegemaakt. Ze wordt heel erg RB-I en ontploft echt volledig. Heel erg onvoorspelbaar.

Ik weet niet wat je precies merkt aan Wonder? Is ze erg gespannen bij haar mond, met een bit, duikt ze erg weg diep naar beneden omdat ze vroeger zo moest lopen? Ik zou denken, dat als haar fysieke klachten er niet meer zijn je dit wel eruit zou kunnen krijgen. Met veel tijd, want mentaal is ze blijkbaar nog niet genezen.

[Maritje1991]

Bit in gaat nu redelijk. Dit heb ik dan ook bijna een jaar niet gedaan.
Haar reactie is rugwegdrukken en sterren kijken en vooral rennen (RB-E)

Nu is bit in, lichte spanning en teugels oppakken reden om te dribbelen.

Maar het rijden an sich is al een probleem. Het op haar zitten. Daar werk ik nu aan hoor.

Maar er werg gezegt dat dit door haar verleden zo is gekomen.

Ik denk zelf, Wonder is was toen bang (constant RB en nu bijna constant LB) en er was geen plek voor haar ansgt. Nooit is er ook echt aan gewerkt. Nu is ze nog steeds bang. of alweer. Maar dit had misschien ook zo geweest als ik haar als 4 jarige zelf had gereden alleen misschien eerder opgelost? Ik heb geen idee.

[liesbetm]

'Paarden leven in het heden': ik vind dat altijd een lastig dingetje. Ik begrijp wel ongeveer wat er mee bedoeld wordt, maar een paard is een combinatie van wat hij bij zijn geboorte heeft meegekregen en wat hij onderweg heeft geleerd. Zijn 'verleden' weegt dus wel degelijk mee, omdat hij in het verleden dingen heeft geleerd of ervaren die hem hebben gevormd. Dat wil niet zeggen dat hij daar nooit meer vanaf komt, maar die 'extra' bagage is wel iets om rekening mee te houden. Een paard met een verleden is geen onbeschreven blad en zal nieuwe, goede ervaringen moeten opdoen, om van 'slechte' bagage af te komen.

Mijn paard Pias is een ex-renpaard. Hij werd getraind op het strand. Het strand betekende voor hem dus: zo hard mogelijk rennen!!!! Hoewel hij maar een of twee jaar in training is geweest heeft het mij minstens zo lang gekost voordat ik hem had geleerd dat je op het strand ook gewoon kon stappen. En dat was nog niet eens een 'slechte' ervaring, gewoon iets wat hij had geleerd. Moet je nagaan als er ook nog een trauma aan vast zou zitten. Dan zou het vast langer duren voordat die slechte ervaring was vervangen door een goede nieuwe gewoonte.

Betekent dat dat je een paard met een trauma, of een verleden, altijd met fluwelen handschoenen moet aanpakken? Nee, dat denk ik niet. Je moet kijken naar het paard wat nu voor je staat en wat dat paard nu nodig heeft. En als er tijdens het rijden opeens oude herinneringen boven komen die stress veroorzaken, moet je die op dat moment aanpakken zoals dat dan het beste is. Waardoor de stress wordt veroorzaakt en of het iets uit het verleden is of iets van nu, maakt niet uit. Je moet er nu iets aan doen. Maar probeer er van te voren niet te veel rekening mee te houden, in de zin van: misschien gaat hij wel dit of dat doen, want dan zal dat vast en zeker gebeuren. Adress the horse that shows up, zegt Parelli.

Overigens, op een Mastery-dvd die ik laatst keek, kreeg iemand les van Linda, met een paard dat steeds bij een overgang naar draf of galop stresserig ging rennen. Dat loste ze op door partial disengagements, of eigenlijk door het iets inbuigen van het paard en zo rustig terug te gaan naar een gang lager. Geen ORS, maar meer een soort vloeiende schouder binnenwaarts (of een stukje zijwaarts) naar stap of stop. Het gaf het paard veel vertrouwen dat zijn ruiter hem weer kon kalmeren. Het ging al snel veel beter met dat paard.

[alytuiere]

Betekent dat dat je een paard met een trauma, of een verleden, altijd met fluwelen handschoenen moet aanpakken? Nee, dat denk ik niet. Je moet kijken naar het paard wat nu voor je staat en wat dat paard nu nodig heeft. En als er tijdens het rijden opeens oude herinneringen boven komen die stress veroorzaken, moet je die op dat moment aanpakken zoals dat dan het beste is. Waardoor de stress wordt veroorzaakt en of het iets uit het verleden is of iets van nu, maakt niet uit. Je moet er nu iets aan doen. Maar probeer er van te voren niet te veel rekening mee te houden, in de zin van: misschien gaat hij wel dit of dat doen, want dan zal dat vast en zeker gebeuren. Adress the horse that shows up, zegt Parelli.

Dat is naar mijn idee ook echt de boodschap. Paarden leven in het heden betekent voor mij dat je per moment bekijkt wat voor paard je hebt en daar op in speelt. Ik geloof er ook zeker in dat paarden dingen uit hun verleden mee nemen. Als ik kijk naar Caitlin haar negatieve ervaringen met rijden in het verleden, dan werken die zeker door in het heden. Op dat moment heb ik de kans om het aan te pakken en te verbeteren. Ik probeer er niet van uit te gaan dat er dit en dat gaat gebeuren omdat ze zus en zo heeft mee gemaakt.
Ik heb het daar met Michael Wanzenried ook over gehad. Bij het online werk liet hij mij Caitlin heel veel aanraken met de stick, juist om die fluwelen handschoenen bij een meer rb paard te voorkomen. Ja, ze werd er eerst wat emotioneel van maar verbeterde daarna enorm. Het is alleen belangrijk dat ik weet waar de grens naar de 'rode zone' in het leren ligt.

Dat is soms best moeilijk hoor. Bijvoorbeeld met het horsenality stuk. Je leert welke aanpak handig is voor welke horsenality. Je leert af te lezen welke horsenality je paard is en soms blijf je daar in hangen. Caitlin was in het begin voornamelijk rb-ex en toen ze meer lb gedrag geen vertonen moest ik echt heel bewust omschakelen.

[Jossie]

Interessant onderwerp .

Paarden leven inderdaad in het NU, maar zijn gevormd door instinct (nature) en ervaringen (nurture). Dat is dus al een tegenstelling, want als ze alleen in het NU zouden leven, zouden ze dus geen koppeling leggen tussen eerdere ervaringen en het heden voor mijn gevoel. Ofwel, je traint een paard en leert hem dus iets. Als dat een positieve ervaring is zal dat weinig problemen opleveren in de toekomst. Is een paard gevormd, heeft het geleerd, dat bepaalde dingen hem pijn doen, zal dat dus ergens opgeslagen worden en gekoppeld zijn aan een handeling/omgeving. Iets wat het paard dus een prikkel geeft die doet denken aan die ervaring, zal mogelijk kunnen leiden tot vluchtgedrag. Wat ook kan is dat je de negatieve prikkel kan vervangen voor een andere positieve prikkel, maar of dat die primaire angstreactie altijd zal overheersen is de vraag denk ik.

Dus voor mijn gevoel leeft een paard wel in het NU, maar kan herinnerd worden door specifieke prikkels aan een negatieve ervaring en dan reageren vanuit instinct.

[liesbetm]

Wat ook kan is dat je de negatieve prikkel kan vervangen voor een andere positieve prikkel, maar of dat die primaire angstreactie altijd zal overheersen is de vraag denk ik.

Dat denk ik ook. Bij een primaire reactie zal de negatieve prikkel overheersen, ook omdat een paard nu eenmaal een vluchtdier is. Maar ik denk wel dat je een paard kan leren minder snel primair te reageren of sneller te kalmeren. Tenminste, dat denk ik uit mijn eigen ervaringen met Pias en de paar andere paarden waar ik ervaring mee heb.

[gaya1]

Interessant marit zeker omdat ik er nu ook wel veel mee bezig ben.

Aangezien ik een paard verzorg die veel meegemaakt heb en er niet makelijk uitgehaald word door onzeker eigennaar.
Gelukkig ben ik al een eind op weg en neem ik niet meer het genoegen van dat kan hij niet omdat, een positieve releas is een progressie die een paard een nare ervaring makelijker teboven komt.
Ik geloof dat ze in het NU leven, simpel weg omdat ik een anders paard in handen heb dan zijn eigenaaresse.
Het verleden weegt zeker wel mee, maar door eigen positieve energie geef je een paard toch wel een beter gevoel van kunnen.

"Dont think about the past just live in the now" zou cesar millan zeggen totaal niet paard gericht maar zo waar.

[sanne]

Paarden leven meer in het heden dan mensen. Ze leven namelijk niet in het verleden of in de toekomst . Ze denken niet na over wat ze morgen gaan doen of over hoe k*t die situatie zoveel jaar geleden was.
Ze hebben natuurlijk wel hun ervaringen opgedaan in het verleden (positief en negatief).
Vaak zie je mensen enorm lang stilstaan bij een getraumatiseerd paard. Als je dat paard aan een ervaren iemand zou geven die niets wist over de voorgeschiedenis, zie je meestal dat er weinig problemen ontstaan (mits ze natuurlijk rekening houden met de angst van het paard en die weten op te lossen)

Het gedrag wat Wonder vertoont, zou heel prima gewoon instinctief RB-ex gedrag kunnen zijn. Tas heeft jaren zo gelopen en als ik naar het bos ga, stapt ze op de terugweg precies zo. (is niet goed, maar even ter vergelijking).
Ik vond het filmpje eigenlijk niet zo negatief. Je ziet namelijk ook stukjes waar ze wel de ontspanning zoekt (hoofd naar beneden) en ik zie je toch met losse teugels voorbij komen (als in: ze blijft stappen en gaat niet gelijk draven/galopperen zodra de teugels los zijn).
Het ligt volledig aan je eigen confidence of je dit in het zadel wilt oplossen of niet.

Als je het in het zadel wilt oplossen, is een ding belangrijk: duidelijkheid. Don't let her go there! Zoek een bepaalde beweging die haar helpt na te denken en te ontspannen. Bijv. sideways, achterwaarts, halthouden, disengagen, partial disengagement (zeker als je graag langs de bakrand rijd), cirkels en blijf dat doen (herhaling, herhaling) tot ze ontspanning vind. Op dat moment laat je volledig los. Zodra ze weer zo gaat stappen, begin je weer. Meestal betekent dat dat je in het begin alleen maar zijwaarts gaat Laat haar geen moment op deze manier stappen. Pas als ze weet hoe ze de ontspanning kan vinden, kan je kijken of je haar wat eigen verantwoordelijkheid kan geven.

[amethist]

Adress the horse that shows up, zegt Parelli.

Eigenlijk staat daar HANDEL naar het paard van nu. Wat nog niet betekend dat hij geen verleden kent.

Ik heb eigenlijk een beetje omgekeerd probleem met Maaike. Ik heb steeds meer het gevoel dat ze een andere horsenality is dan dat ik altijd gedacht heb. Alleen laat ze veel tekenen zien van de LB-I omdat ze lichamelijk het niet meer kan. Ik heb wel eens het gevoel dat daar een heel ander paard in gevangen zit als dat ze kan laten zien. Wat ik overigens wel heel erg vind.