want vs make, egoïstisch?

[tabitiboe]

Er bestaan ontzettend veel verschillende meningen over hoe je met je paard om moet gaan. Van het paard heeft koste wat het kost altijd alles te doen wat jij zegt (je moet de baas blijven) tot het paard volledig vrijlaten in zijn keus met je te interacteren en helemaal geen druk gebruiken. De meeste mensen zitten daar ergens tussenin.

Ik doe nu dik anderhalf jaar parelli en meng dat nu wat met clickertraining en er zijn dagen dat het goed gaat en ik volledig achter mijn trainingsmethode sta maar soms heb ik ook mijn twijfels. Ik lees veel en kijk veel filmpjes vooral op internet. Dan kom je een hoop verschillende trainers tegen. Zo vind ik het bijvoorbeeld heel gaaf om naar klaus ferdinant hempfling te kijken. Geweldig om die connectie te zien tussen hem en de paarden. Ook zag ik laatst een documentaire over nevzorov (path of the horse). Ook heel stoer. Maar als ik zoiets gezien heb dan voel ik me bijna schuldig over hoe ik met mijn paard om ga. Vergeleken met hun gebruik ik vooral make en niet zoveel want.

Hoeveel keuze heeft mijn paard nou eigenlijk. Eerlijk is eerlijk, als ik los met haar werk en ze loopt weg klik ik de lijn er aan en doe het online tot het goed gaat. Ik geef haar wel eens een tikje met de zweep ter correctie als ze niet door wil lopen op een vriendelijk verzoek. Ben ik dan een slecht baasje? Moet ik dan maar afstappen of stoppen met de dingen waar ze geen zin in lijkt te hebben? Er zijn toch ook situaties dat je niet anders kunt? Ik heb wel wat make nodig bij de dierenarts. Als ik alles aan haar overliet zat ik waarschijnlijk alleen maar naast haar terwijl zij eet.

Eigenlijk ben ik dus heel egoïstisch en drijf toch lekker mijn zin door of mijn paard het nou leuk vind of niet toch? Misschien niet met grof geweld maar met wat creativiteit in de manier van aanpak. Ik stel mijn plezier blijkbaar toch boven dat van haar. Weliswaar niet ten koste van alles maar er zijn wel dingen die ik graag wil doen waar de pony niet altijd zin in heeft. Ik wil eigenlijk graag dat zij wil doen wat ik wil doen. Heel egoïstisch want het paard vraagt er niet om dat ik wil rijden of sideways over een balk of wat dan ook maar als alles helemaal aan haar overlaat vraag ik me af hoe blij we daar allebei van worden. Toch ziet Blomke er niet ongelukkig uit maar ook niet altijd enthausiast. Paarden hebben onderling zelf toch ook wel gedragsregels waar ze zich aan moeten houden?

Ik ben vast niet de enige die hier wel eens over nadenkt. Wat denken jullie? Wat is voor jullie de grens tussen want vs make? En zijn er situaties waarbij make geoorloofd is?

[gaya1]

Het blijft lastig denk...als het aan het paard ligt gaat het liever 24/7 op het land staan en gras eten,Ik weet wat je bedoelt qua gevoel want soms heb ik het ook hoor.
Dan denk ik van tja ik vraag wat en wil daar graag resultaat van zien hoe stom hij het ook vind, ik heb het gevoel dat het altijd begin met een Make en later een Want kan worden.
En soms is het een make en blijft het een make, qua oefeningen ben ik er niet zo mee bezig maar wel weer met zadelen hoofdstel indoen en opstappen.
Oefeningen zoals een F8 een circling of weave en zelfs gym dingen zijn stom en toch vraag ik ze, dan denk ik gewoon even van pech deal with it straks kan je weer eten...egoïstisch ja maar misschien ook weer niet.
Soms zijn dingen zoals ze zijn en kunnen wij er als mens weinig aan doen,de paarden houden echt niet minder van ons.
Ik vind en blijf het een lastig ding vinden omdat je het beste wil voor je paard, het leuk wilt houden en er samen veel plezier in wilt hebben.

[Feliz]

Goed vraagstuk en ik denk hier ook vaak over na.

Voor mij zijn er een paar dingen die ik mezelf afvraag voor ik iets doe:
- doe ik mijn paard er fysiek pijn of schade mee of dusdanig veel stress dat hij echt buiten zijn normale gedragspatroon gaat (dat voel je zelf het beste aan als je een paard kent en mijn uitondering om dan door te gaan is bijv. trailerladen omdat een paard naar de kliniek moet oid)
- kan ik mijn paard met wat ik van hem vraag een extra stukje vrijheid bieden? Voorbeeld; verkeersmak maken of een correctie geven op niet remmen kan stressvol zijn maar ik bied mijn paard daarmee we de ogelijkheid buiten in een groep sprintjes te kunnen trekken en eens wat prikkels te krijgen buiten de wei.
- Komt mijn paard naar me toe? Stapt hij zelf de bak in als ik het hek open hou? Wordt ik begroet met oortjes naar voren en een hinnik bijv. of met een halve blik om te bepalen wanneer er gevlucht moet worden?
- Handel ik uit emotie of met oog op een doel?

Zolang mijn paard goed in zijn vel zit (mooi op gewicht en gezond en geen last van rug en spieren e.d.), naar me toe komt en praktisch altijd zelf meeloopt richting bak of hek naar buiten als ik hem zie, de kans krijgt om een paardwaardig leven te leiden met veel sociaal contact en ruwvoer dan vind ik dat we ons paard ook wel iets extras kunnen bieden in vergelijking met een wild leven. Dan heeft mijn paard er baat bij en ik ook.

[promptertje]

Je ontkomt denk ik nooit aan soms een stukje "make", al is het alleen maar om veilig te blijven (zowel voor je paard als voor jezelf). En bedenk dat je in al die mooie filmpjes op internet alleen maar het "mooie" resultaat ziet - de weg er naar toe wordt meestal niet gepubliceerd, dus geen idee hoe fraai die was. Voor mezelf kijk ik op de grond voornamelijk hoe mijn paard at liberty op zaken reageert. Ik doe dat in een bak van 60 meter lang. Hij heeft dus de keus om weg te lopen als het hem te veel wordt, dat is voor mij een mooi signaal dat ik teveel druk heb gezet. ook met nieuwe dingen aanleren begin ik niet online, maar juist at liberty, zodat ik kan zien waar mijn paard de grens trekt. Hij is heel expressief, dus ik zie snel genoeg of het goed gaat of niet. Het scheelt wel dat ik een zeer zelfverzekerd paard heb, hij is niet snel van zijn stuk te brengen.

Verder beloon ik eigen initiatief binnen bepaalde grenzen, zodat mijn paard een stukje eigen inbreng mag hebben, dat vergroot zijn plezier in het werken met mij. Maar - ik ben en blijf degene die bepaalt wat er gaat gebeuren, daar ontkom je niet aan. Zolang je paard nog blij is om je te zien -net als Mera hierboven al beschrijft - en graag meewerkt, hoef je je denk ik niet al teveel zorgen te maken

[Marie]

Ja ik sluit me daarbij wel aan bij jullie. Zo lang je paard zich goed voelt en blij is je te zien kan je toch best wel eens wat vragen? Natuurlijk wil je het beste voor je paard, en dat vind ik nog steeds het aller belangrijkste, maar je hebt toch ook een paard voor een reden? Je wil zelf ook iets en ik vind niet dat je dan meteen álles aan de kant moet zetten en het maar aan je paard moet overlaten. Ik zie het zo dat we gewoon beide een stukje moeite moeten doen voor de ander. Als Sofie een sessie met mij wil werken en haar best doet (en ja daar zit zeker wel wat 'make' in, omdat ík het vraag) dan wil ik er daarna of daarvoor of de volgende dag ook zeker tijd in steken om gewoon eens lekker ergens te gaan grazen met haar, of haar wat extra te geven, of een goede massage, of ...
Aangezien ik in hetgeen we doen (ook Parelli) steeds denk aan "put the relationship first" denk ik dat we wel goed zitten. Zo lang je dat niet uit het oog verliest kan je wel eens wat vragen. Bij dingen waarbij duidelijk "make" zitten zal ik haar dan ook wel extra dankbaar zijn en extra belonen als ze het doet voor mij.

Ik begrijp je bedenking heel goed hoor! Ik zit er ook wel eens mee... Maar dit vorige is dus wat ik dan denk. Als je je ogen maar openhoudt en blijft kijken naar je paard ben je volgens mij heel goed op weg. Je merkt vanzelf wel wanneer je wat te veel vraagt.

[aletta]

Ik vind dit een interessante en boeiende vraag, leuk dat je hem hier neerzet.
En alle antwoorden die al gegeven zijn zijn voor mij leerzaam en herkenbaar. Wel vraag ik me af hoe het zit (maw hoe jullie dat zien) met paarden met een verleden waarin ze overvraagd zijn op welke manier dan ook.
Ik zie dat bij mijn paard; zij is niet altijd happy/ontspannen als ik aankom met een halster. Als ik haar eenmaal gehalsterd heb is het over het algemeen ok en als we dan eenmaal op pad zijn, bv boswandeling zie ik een ander paard (vrolijk). Alleen heb ik dus niet wat jullie hierboven oa beschrijven; dat mijn paard blij is mij te zien met halster. En op dat moment is het dus een 'MAKE' ipv ''WANT''. Al zou ik dat heel graag anders zien hoor, maar weet niet of ik dat er ooit nog helemaal uit krijg (gecombineerd met een oa lbi karakter).

[Mared]

Ook ik lees hier met plezier en veel herkenning mee.
Mijn paard trekt ook niet uit haarzelf zadel en halster aan maar lijkt het meestal-regelmatig wel prima te vinden om mee te gaan.
Tijd geleden heb ik soortgelijke vraag in mijn db gezet en merk dat ik wel steeds bewuster aan het luisteren en voelen ben naar wat mijn paard wil.
The make is er dan best vaak als je terugkijkt en soms vraag ik haar dingen te doen die ze stom vindt maar die wel goed voor haar zijn (longeren bijv)
Is ze echt niet happy met de vraag dan gaan we niet lang door.
Maar niets gaat met extreme druk, wel hoge fase if needed maar dat is eigenlijk niet vaak.
Als je heel zwart wit kijkt wint make het denk ik altijd van want maar is dat dan niet per definitie zo negatief als het klinkt?

[tabitiboe]

Bedankt allemaal voor de reacties! Fijn om te lezen dat jullie er ook over nadenken en wat jullie denken. Toch wel een geruststelling en relativerend.

[tschat]

Leuk item inderdaad, leuk dat je het aansnijdt...aanvankelijk toen ik alleen les had bij janneke (buddendijk) en haar lespaardje Noga vaak afwijzend reageerde als ik met een halster aan kwam lopen vond ik het heel moeilijk om haar toch te vragen mee te gaan, 'wat geeft mij het recht haar dingen te vragen waar ze geen zin in heeft' dacht ik. Toen ik er heel veel was om te helpen en de paarden te verzorgen wanneer Janneke op vakantie was merkte ik dat ik het makkelijker vond om iets te vragen. Voor mijn gevoel omdat ik zoveel 'in return' deed in de verzorging naar Noga (en de anderen)(al vraagt zij daar dan niet om, maar zo zit de wereld van het gedomesticeerde paard nu eenmaal in elkaar, dat ze verzorgd moeten worden op allerlei vlak, niet vrij zijn). Daarbij merkte ik dat door de verzorging en de vele undemanding time de relatie ook veranderde, ze werd wat contactgerichter en opener. Door de langzame weg die we bewandelden en door steeds te streven naar heel veel verfijning in de communicatie werd ze zelfs heel gevoelig op de hulpen (hiervoor lespaardje niet NH geweest) waardoor we uiteindelijke een hele lichte communicatie kregen wat voor beide partijen fijn werkte. Daarbij denk ik dat ze misschien ook leerde dat het niet zo erg was om iets te doen. Met hindernisjes springen met mij erop werd ze zelfs enthousiast! Uit zichzelf zou ze dat niet zo snel gedaan hebben...hihi...
Ik zie haar nooit meer trouwens, maar denk nog geregeld aan 'r, heb veel van haar, haar kuddegenoten en janneke geleerd..