Paard in begrazingsgebied

[Evenaar]

Wat een nare situatie is dit voor je, ik kan me voorstellen dat dit moeilijk voor je is.

Hoewel ik de gegeven reacties begrijp vind ik ze ook wel een beetje kort door de bocht. Dyonne en Marit, jullie zagen beide dat jullie paarden anders werden en het zwaar kregen. Uit de omschrijving maak ik iets anders op. Misschien komt dat punt ook voor dit paard, mishcien wel juist door een verhuizing, maar wie weet krijgt ze het ergens wel goed naar haar zin en kan ze nog een paar blije jaren tegemoet gaan.
Voor het ene paard voelt een steentje in de schoen verschrikkelijk, voor de ander is het gewoon een lastig dingetje wat in de weg zit. Zolang het nog zichzelf wil en kan zijn hoeft zo'n heftige beslissing nog niet direct gemaakt te worden vind ik. Nu weet ik verder niks over dit paard, dus een oordeel vellen kan ik niet, dit is iets wat de eigenaar het beste ziet en weet.

[Dyonne]

Sorry, ik reageerde gewoon op het verhaal van pijn en stram (dat laat een paard pas zien als er echt wat aan de hand is). En dat ik mij afvraag of een begrazingsgebied voor zo'n paard echt verstandig is.
En ik kan inderdaad niet oordelen over dit paard of een beslissing nemen. Maar als ik lees over een pijnlijk en stram paard en die ergens in een begrazingsgebied zetten waar je veel minder controle hebt lijkt mij niet heel handig.

[Maritje1991]

Bedankt voor je reactie Dyonne. Ik ga meteen de Mariahoeve opzoeken.

Los van de peesblessure is de synovitus ook niet iets wat is op te lossen. Dit is chronisch en wordt alleen maar erger. Nu wandel ik met haar, maar dit gaat niet goed en is bovendien niet voldoende voor haar geestelijke gesteldheid.
Het moeilijke aan de hele situatie is wanneer kan ze lichamelijk niet meer, en wanneer is ze ook geestelijk op? En waar trek ik de grens?

Daarom zoek ik nu een tussenweg. Haar lange tijd om mijn pensionstalling houden is geen optie, ze wordt hier doodongelukkig. Maar haar in laten slapen terwijl ze nog zo graag wil, is ook geen optie. Daarbij wil ik daar liever nog niet aan denken.

ik reageerde inderdaad uit emotie, vooral om de zinnen die ik heb dik gedrukt. Daarom zal ik mijn terug trekken uit dit topic.

Wel wil ik het volgende artikel nog doorgeven, daar heb ik wel wat aan gehad.

http://www.bitmagazine.nl/algemeen/b...-genoeg/24802/

[Evenaar]

Ik weet natuurlijk ook niet of een natuurgebied dit paard goed zal doen, maar dat het nog zoveel levenslust heeft deed mij wel reageren. Ik ken de aandoening niet, maar wellicht dat bewegingsvrijheid wel iets helpt, op stal staan lijkt me ook niet positief voor een stram paard

Marit, uit emotie of niet, een kritische blik vanuit een andere hoek mag en kan toch altijd?

[senta]

Zulke afwegingen blijven vreselijk lastig, heb net zelf ook die keuze moeten maken voor mijn hond, sterkte daarmee.

Wat ik lastig vind aan het idee om haar in een kudde op meer grond te zetten, of dat nu de mariahoeve is of ergens anders, is dat je aangeeft dat ze moeite heeft met lopen. Wat Roos ook al zegt, zo'n kudde is soms best actief en kan opeens besluiten zomaar met zijn allen eens flink rond te crossen bijvoorbeeld. Hoe reageert jouw paard dan als ze niet goed mee kan? Zal ze zichzelf forceren? Hoe vervelend is dat lichamelijk voor haar? Worden de klachten bv tijdelijk erger als ze teveel doet? En is ze in staat om zich een plekje te verwerven in een nieuwe groep?

Als je besluit haar ergens anders neer te zetten is het wel belangrijk denk ik dat ze een plek heeft waar ze redelijk droog en beschut kan schuilen, liggen of staan. In welke regio zoek je eigenlijk? En hoeveel tijd kun je dan nog aan haar besteden? Met een paard met lichamelijke klachten lijkt het me toch belangrijk om regelmatig ( dagelijks?) even te kunnen kijken hoe het met haar is. In een begrazingsgebied aan de andere kant van het land bv kan dat niet en dat zou ik dan serieus geen optie vinden.

Zomaar wat afwegingen, ik hoop dat je er wat aan hebt.

[Jorunn]

Wij hebben onze minder mobiele golden oldies samen op 3ha staan. Thuis was er meer onrust vanwege de beperkte ruimte en regels bij de voerplek, waardoor ze beiden niet goed in hun vel zaten. Ze moesten steeds op hun hoede zijn over hun plek, konden niet de rust vinden om even te liggen, konden niet zo vaak eten als ze wilden etc.
Nu hebben ze de ruimte en rust en gaan prima. Ze zijn stram, wandelen het liefst ipv rennen maar hebben wel dat glimmerdje in hun ogen. In de schuilstal staan ze vooral zomers als het warm is .

Ik vertrouw op mijn gevoel wat betreft de beslissing wanneer het niet meer gaat. En dat blijft lastig want ouder wordende/minder gezonde paarden worden steeds wat minder en de grens om te beslissen wanneer het klaar is, is niet zwart-wit voor mij.
In mijn werk kom ik veel ouderen/chronisch zieken tegen die niet veel of zelfs bijna niets meer kunnen, maar wel heel duidelijk aangeven echt niet dood te willen. Misschien dat dat voor oude/versleten/chronisch zieke paarden ook kan gelden. In de natuur zijn ze dan natuurlijk binnen de kortste keren lunch, maar in de mensenwereld kan er best nog wat.

Daarnaast hangt het natuurlijk ook af van de middelen die je hebt; als wij die 3ha niet vrij hadden voor de pensionado's, hadden ze inmiddels niet meer geleefd omdat het bij huis voor hun niet fijn was.

[promptertje]

Wat mij het lastigste lijkt in zo'n situatie, is dat je het zicht kwijt bent over je paard als ze in een begrazingsgebied staan. Je komt er niet dagelijks, dus kun je ook niet monitoren of het beter of juist ineens slechter gaat. Dat zou mij tegenhouden. Wat als het paard het niet meer bij kan benen, en je ziet dat pas na een aantal weken? Wat als het paard door het slechtere lopen in de winter ook niet meer voldoende voedsel kan vinden? Ik zou daar met name bang voor zijn. Verhuizen naar vrije ruimte en het daar nog een poos proberen lijkt me prima, maar dan wel op een plek waar dagelijks goed toezicht is, zodat je verslechteringen goed waar kan nemen en dán de juiste beslissing kunt maken, zodat het paard niet een aantal weken (?) onnodig hoeft te lijden.

[aletta]

Wat een lastig dillema voor je. Ik bedacht me toen ik dit topic las, is een paardenrusthuis misschien geen fijne optie voor hem? Er zijn er verschillende in nederland. Er zal er misschien eentje zijn waar je paard voldoende bewegingsruimte heeft en tevens goede zorg. Dat lijkt mij zelf meer rust geven denk ik dan je paard in de natuur 'loslaten' zonder veel toezicht. Veel wijsheid gewenst met je beslissing.

[marina]

Ik de wildtshof in uddel geen optie? http://www.dewildtshof.nl/
Ik zou een paard met een aantal gebreken liever niet "onbeheerd" achter laten. Onze pensionada staat heel gelukkig te wezen in een koppel van 4 hier aan huis. Heeft jaren in de winter op de Bute gestaan (dit jaar voor het eerst niet), maar is echt nog te goed en te vrolijk om in te laten slapen. (eerlijk gezegd is ze nu blijer als toen er nog met haar gewerkt werd ) Voor dit paard zou een grote kudde en grote oppervlakten ook veel te heftig en inspannend zijn.

Ik kn alleen maar zeggen volg je gevoel en trek je er niet teveel van aan wat anderen vinden.

[xLaura]

Wederom bedankt voor jullie reacties.


Ik begrijp dat het moeilijk is te oordelen vanaf een geschreven verhaal. Sommige reacties vind ik persoonlijk dan ook niet passen bij de situatie, maar ik begrijp dat deze reacties voortvloeien uit de informatie die ik jullie geef. Jullie hebben absoluut gelijk dat ik de enige ben die deze beslissing kan/mag/moet maken. Ik ervaar dit als een belasting. Het voelt heel verkeerd om te beslissen over het leven van een ander individu, tegelijkertijd ben ik me bewust van het feit dat alle keuzes die ik maak voor haar, haar leven beïnvloeden. Het beëindigen van een leven is voor mij alleen van andere orde, vandaar dat ik deze keuze ook niet zomaar wil nemen. (Hiermee wil ik niet zeggen dat jullie dat wel hebben gedaan! Begrijp me niet verkeerd.)


In de situatie van Okido vind ik het heel moeilijk om de juiste inschatting en keuzes te maken. Enkele weken geleden kwam haar peesblessure aan het licht. Het is de tweede peesblessure aan hetzelfde been in ongeveer 3 jaar tijd. Op dat moment wees de dierenarts mij op haar gevulde gewrichten. Dit was mij ook niet ontgaan en ook haar stramheid niet. Maar in combinatie met de blessure en daarbij behorende kreupelheid vond ik dit geen vreemd beeld. De dierenarts dacht aan atrose en wilde graag foto's maken om de atrose in kaart te brengen.
Dit hebben we gedaan. Okido is volledig röntgenologisch gekeurd, en door twee verschillende dierenartsen goed gekeurd op de foto's. Beide zeiden, als dit een 6 jarige merrie was die je aanbood voor een verkoop keuring, zou ik zeggen, lekker kopen en mee gaan rijden.
Heel dubbel omdat de gewrichten gevuld zijn met vocht, het paard stram en dus pijnlijk loopt. Atrose was een veel logischer verhaal geweest, dit zou ook de peesblessure kunnen verklaren. Mijn dierenarts zei op dat moment niet veel anders dan: pijnstillers geven en je kunt gewoon rijden.
Dit ging ontzettend tegen mijn gevoel in, ik ga niet mijn paard drogeren om haar maar op haar benen te houden. Maar een paard met pijn, dat wilde ik ook niet. En mijn paard laten gaan door wat één dierenarts zegt, dat wilde ik ook niet.
Ik heb bij een andere dierenarts een second opinion aangevraagd. Zij heeft de foto's bekeken en daarna mijn paard. Synovitis in alle gewrichten is ook haar diagnose. Zij vergelijkt de pijn met een steentje in je schoen, vervelend maar niet zo erg dat je met je been omhoog moet gaan zitten.
We moeten de synovitis verder in kaart brengen door middel van echo's om te zien in welk stadium deze zit en of we hier nog iets aan zouden kunnen doen. Mocht de synovitis in een redelijk stadium zijn kunnen we de volgende dingen doen: het kraakbeen ondersteunen met supplementen en/of het inspuiten van de gewrichten met ontstekingsremmers en gewrichtsvloeistof.
Met het inspuiten kun je ervoor zorgen dat het gebied rustig wordt en het paard beter gaat lopen, mits dit aanslaat. De vraag is of en voor hoe lang dit werkt. Mijn vragen hierbij zijn: is het middel niet erger dan de kwaal? Hoe ver ga je om een paard lopende te houden? Maar ook, is het niet de moeite waard om het te proberen?


Los van haar lichamelijke verhaal is er haar geestelijke gesteldheid die het wellicht nog gecompliceerder maakt. Okido is en blijft een ontzettend vrolijk, alert en blij paard. Ze doet nog steeds haar rondje door de weide, is nog steeds de baas over haar weidegenootje, en gaat heel graag mee wandelen. Ik merk alleen aan haar dat ze haar energie niet kwijt kan en zich verveelt, ze gedraagt zich als een soort wild paard dat met vier benen tegelijkertijd de lucht in springt en springt en bokt waar ze kan. Ik ben me ervan bewust dat dit momenten van adrenaline zijn, waarop ze geen pijn of ongemak voelt.


Om te zeggen 'ik laat haar gaan,' vind ik het nog te vroeg. Ik wil zeker weten dat ik hierin de juiste keuze maak. Als ik deze keuze maak wil ik hem weloverwogen nemen en zeker weten dat ik alles heb gedaan binnen mijn macht om haar leven zo goed mogelijk te maken.
Ik ben me ervan bewust dat mijn paard in het wild allang niet meer geleefd had. De werkelijkheid is alleen dat ze niet in het wild leeft maar in gevangenschap. Hierin zijn er meerdere mogelijkheden om haar leven te verlengen en/of aangenamer te maken. De vragen zijn alleen in hoeverre ga je?
De keuze is niet zo zwart wit.


Mijn gedachten nu, en dat is ook de reden van het openen van dit topic, is dat deze situatie voor haar niet de beste is. Kort door de bocht, loopt ze wat stijf maar is ontzettend levenslustig. En wie weet helpt meer stappen, naar gelang de pijn toelaat, haar wel te verbeteren.
Mijn keuze voor het woord 'begrazingsgebied' zal ik nog een keer uitleggen. Mijn gedachte was dat het wellicht fijn zou zijn voor haar dat ze op een groter stuk meer ruimte en vrijheid zou krijgen om te bewegen. Ze kan dan haar energie kwijt op haar manier. Bij een begrazingsgebied denk ik aan een groter stuk land dan bij een rusthuis of een pensionstalling. Ik begrijp dat dit woord ongelukkig is gekozen.
Ik wil haar absoluut niet loslaten met de gedachte: zie maar hoe je jezelf redt. Als ik haar zou verhuizen naar een plek, zijn daar zeker eisen aan verbonden. Vragen als, is er genoeg controle op haar, door mij of iemand anders? Zijn er voldoende schuilmogelijkheden? Voldoende voedsel?
Ik geef toe dat ik me niet bewust genoeg ben geweest van het feit of ze nog wel zou kunnen integreren in een nieuwe kudde. Daar heb ik niet goed over nagedacht, en ik vraag me af of ze dit zou kunnen. Ook met het meekomen van de kudde, daar heb ik ook niet voldoende over nagedacht. Daarom is het fijn om verschillende meningen te horen, dit helpt bij mijn proces.


Aankomende week staat er een nieuwe afspraak met de dierenarts voor een echo om de synovitis verder in beeld te brengen en om te kijken wat de opties nu nog kunnen zijn.
Hierin moet ik voor mezelf beslissingen maken.
Als uit de scan komt dat de synovitis niet meer te behandelen is dan is het moment daar om Okido te laten gaan.
Als uit de scan komt dat de synovitis nog wel te behandelen is, dan moet ik beslissen of en hoe ik dan nog ga behandelen.
In overleg met de dierenarts wil ik de mogelijkheden onderzoeken. Als het zo moet zijn dat ik de beslissende keuze moet maken op korte termijn, dan wil ik dit kunnen doen met vrede in mijn hart en hoofd.


Ik hoop dat ik hiermee jullie beter heb kunnen informeren over onze situatie, en jullie eventuele vragen heb kunnen beantwoorden.


Marit, reageren vanuit emotie mag absoluut. Dat doe ik namelijk ook.
Ik wil je alleen mee geven dat de keuze niet zo zwart wit is. Ik heb je verhaal gelezen en bewonder je kracht hierin enorm. Ik denk absoluut dat jij de juiste keuzes hebt gemaakt voor Wonder. Ik hoop van harte dit ook te kunnen doen voor Okido, als het zover is.

[Roman1996]

Zulke beslissingen zijn altijd heel moeilijk. Ik begrijp bovenstaande reacties heel goed. Toch wil ik ook de andere kant van de medaille belichten.

Mijn paard staat in een kudde van 30 paarden, waar ook veel bewegingsvrijheid is. Ik heb geen idee of het vergelijkbaar is met de Mariahoeve.
Er komen regelmatig nieuwe paarden in de kudde met pensioen. Deze paarden kampen ook met (pijn)klachten, waardoor hun baasje besloten heeft het leven op een manege in te ruilen voor een leven in de kudde. Wij zien deze paarden bijna allemaal opknappen door het kuddeleven! Bij sommige verdwijnen de pijn(klachten) zelfs gedeeltelijk of helemaal. Ik kan me dus heel goed voorstellen dat je nadenkt over het verhuizen van jouw paard naar een kudde.

Heel veel succes met het maken van de juiste beslissing!

[caroline-max]

Moeilijk!

Sowieso denk ik dat het verstandig is de komende scans af te wachten. stel het kan opknappen met supplementen, dan is een begrazingsgebied vrij lastig. Dan zou een pensioen stal misschien een betere optie zijn.

Olivia (mijn merrie van 23) is ook lang geblesseerd geweest, liep toen stram. Wij hebben haar in de kudde lopen, op juist een niet te groot stuk. Zo kan ze goed meekomen, en rustig bewegen. Veel ruimte is niet altijd de beste optie, maar een rustige en veilige plek is wel belangrijk.

Sterkte in ieder geval!

[Antheman]

Moeilijke keuzes sta je voor!
Ik snap je heel goed. Eigenlijk nemen wij als mens meestal te laat de keus om het paard in te laten slapen.

Ik wil je niet beïnvloeden of zeggen wat je moet doen. Ik kan je alleen mijn ervaring meegeven

In mijn werk kom ik veel ouderen/chronisch zieken tegen die niet veel of zelfs bijna niets meer kunnen, maar wel heel duidelijk aangeven echt niet dood te willen. Misschien dat dat voor oude/versleten/chronisch zieke paarden ook kan gelden. In de natuur zijn ze dan natuurlijk binnen de kortste keren lunch, maar in de mensenwereld kan er best nog wat.

Daarnaast hangt het natuurlijk ook af van de middelen die je hebt; als wij die 3ha niet vrij hadden voor de pensionado's, hadden ze inmiddels niet meer geleefd omdat het bij huis voor hun niet fijn was.

Mijn Merrit was al jaren versleten. Maar hij wilde erbij zijn. Zijn laatste jaren deden we aanpassingen. Rustiger aan werken, vooral stappen. Geen bochtjes meer draaien. Geen kindjes meer op zijn rug. Iedereen hield rekening met hem, hij was echt de koning hier. Merrit zijn lijf was volledig op. Zelfs toen hij een tumor in zijn hoofd kreeg, wilde hij ons niet verlaten. Ik heb meerdere malen met de telefoon in mijn handen gestaan om de DA te bellen. Merrit liet me zien dat hij emotioneel zo sterk was dat hij het nog niet nodig vond. Merrit had t goed zo, met al zijn beperkingen. Het leven was veilig voor hem en hij hoorde erbij.

De kudde woont thuis bij mij en ik heb een zeer rustige kudde. Er gebeurden nooit echt rare of snelle dingen. Merrit is altijd de leider geweest, behalve de laatste weken voor zijn overlijden. Als ik thuis de ruimte en de rust niet had gehad, had ik dit niet zo gedaan.

[Dyonne]

Laura, bedankt voor je uitgebreide uitleg. In jouw geval zou iets als de wildtshof denk wel een optie zijn. Ben er nooit geweest, maar hoor er goede verhalen over.
Voor een deel zou het mijn verhaal kunnen zijn. Mijn merrie had ook overvulde gewrichten, ik heb wat laten inspuiten met ontstekingsremmers. Ze heeft ook een peesblessure gehad. Elke keer verbeterde ze even. Uiteindelijk bleek het allemaal secundair en was haar rug primair probleem. Helaas, want hoe hard we ook gevochten hebben voor haar pensioen, dit gingen we nooit winnen. Inspuiten helpt, maar helaas maar een maand of wat. Totaal hebben we meer dan een jaar onderzoeken en behandelingen gehad. Pijnstillers hebben haar nog een mooie laatste twee weken gegeven. Zij stond hier in een kleine bekende kudde en was de leider.

Nog even een toevoeging, maar als ik zo lees dat de onderzoeken nog niet klaar zijn zou ik dat eerst afwachten natuurlijk.

[sanne]

Ik zou als ik jou was nog maar even wachten met dit soort beslissingen. Uit je verhaal blijkt voor mij eigenlijk helemaal niet dat je paard per definitie is afgeschreven om te rijden. Dat ligt eigenlijk vooral aan de ernst van de peesblessure.

Ik ben benieuwd hoe deze diagnose (synovitus aan alle (?) gewrichten) is gesteld. Zijn de gewrichten die daarvan verdacht zijn uitverdoofd?

Als je wilt, is er nog genoeg te proberen, waarvan ontstekingsremmers inspuiten in ieder geval te betalen is. IRAP is duurder, maar misschien nog een optie.

Persoonlijk zou ik dit allemaal combineren met een glucosamine supplement en een paar chiropractische behandelingen zodat het paard weer (als de pijn weg is) een normaal bewegingspatroon kan aannemen.

Natuurlijk zijn er verhalen waarbij dit allemaal niet geholpen heeft en/of waarbij er een andere probleem aan ten grondslag lag, maar is dat bij voorbaat al een reden om het niet te proberen?