Discussie n.a.v. 'hoe beweegt een paard'

[Maritje1991]

Goh eigenlijk wel grappig Lila, ik heb juist het gevoel dat men veel te vaak te lang doortobt. Maar goed ik wil niemand beoordelen, een paard laten gaan de je echt niet zomaar. Dat is echt moeilijk.

Als ik kijk naar mijn situatie, had Wonder nog 10 jaar mogen blijven, uiteraard. Maar dan wel zonder pijn, zonder doffe ogen, zonder al die ongemakken. Wonder leek steeds relaxter te worden, ik was blij. Maar toen kwam het ongemak ook steeds meer naar voren, toen ik haar op pijnstillers had staan was ze ineens heel alert, schrok ze van alles en kon niet eens meer rustig naast mij lopen. Gaf echt veel verandering, dat bevestigde alleen maar mijn gevoel.

Ergens voel ik mij aangesproken door je tekst, weet niet waarom, misschien omdat ik de keuze heb gemaakt mijn paard te laten gaan?

[marina]

. Er worden meer second opinions gevraagd voor zaken die de angst van de baas níet bevestigen, dan andersom. Dat er wordt gezocht en soms doorgezocht (als de DA het vermoeden níet bevestigd) en er altijd uiteindelijk wel een DA in beeld komt die het vermoeden wél bevestigd. En dan stopt het zoeken, want die DA zegt wat men eigenlijk zelf ook al dacht.

Een rake opmerking! Ik had het hier vanmiddag over met een vriendinnetje die (paarden)dierenarts is, wij konden ons hier helemaal in vinden!
Weet je, het is heel simpel ook markt he. Ik ken klinieken waar ze altijd wat vinden waarbij de vraag is op het klinisch relevant is voor het probleem, wij mensen willen gewoon een oplossing/verklaring voor de klacht. Zodra er een diagnose is is men tevreden.

Wb Marit, ik snap dat het je raakt, ik geloof best dat jij voor jou gevoel de beste beslissing hebt genomen voor jou paard.
Zonder het persoonlijk te maken, wat is er zo erg aan een paard op pijnstillers? Ik kan echt geen enkele reden verzinnen waarom een paard op metacam of Bute geen paardwaardig bestaan meer kan hebben. Zeker als een paard daarmee weer zijn happy-zelfje is. Iedereen trekt zijn grens op een ander punt en dat is ook prima hoor. Ook ik vind dat er in sommige gevallen veel te ver doorgeschoten wordt in de behandeling van dieren (en mensen ) waarbij een dierwaardig bestaan al lang niet meer aan de orde is.

[Dyonne]

Ik vind lange termijn pijnstillers een behoorlijk probleem en vraag me af waar je dat voor doet. (Ik ben natuurlijk wel groot voorstander voor pijnstillers in tijdelijke situatie zoals bij acute hoefbevangenheid bijvoorbeeld). Maar op de lange termijn niet.
Buut, Metacam etc. hebben forse bijwerkingen.
Daarnaast zag ik mijn eigen merrie ook weer minder worden door de pijnstillers. Je geeft pijnstillers vanwege pijn (in ons geval vooral door overbelasting door de andere belasting door rugproblemen), maar daardoor overbelasten ze ook weer meer. Geeft uiteindelijk nog meer klachten op een lijf dat al fors overbelast is.
Geen pijnstillers was ook niet realistisch meer (laatste dagen heb ik zelfs nog opgebouwd en haar hoger gedoseerd). En ja, ik wil niet wachten tot mijn pony niet meer overeind komt. Ze is gegaan voordat ze niet meer kon.
En echt, ik hoop de komende 20 jaar niet meer voor deze keus te komen te staan, want het was mijn allerbeste maatje. Ik heb alles geprobeerd om haar beter te krijgen zodat ze nog vele jaren gewoon van haar pensioen kon genieten.

[anroomy]

Ik vond de vergelijking met mensen en in dit geval dus mezelf interessant omdat ik speel met verschillende gedachten ten opzichte van hoe ik met mezelf en hoe ik met mijn paarden omga.

Mijn primaire standpunt is dat een paard tot op zekere hoogte een verlengstuk is van mij. Wat betekend dat het dingen kan laten zien op mentaal, emotioneel of fysiek vlak wat ik zelf onbewust niet kan of wil uitten.

Daarnaast heeft het zijn eigen ziel en zaligheid waar ik dan weer invloed op kan hebben door dit op te pakken op mentaal, emotioneel of fysiek niveau. De illusie dat we allemaal eilandjes zijn gaat in die zin op dat we ook kunnen zeggen dat de oceaan bestaat uit heel veel enkele druppeltjes water.

Misschien ben ik heel veel mensen nu al verloren hoor....het zijn ook maar hersenspinsels....

Vervolgens kijk ik even naar hoe ik voor mezelf zorg. Dat gaat al een stuk beter dan vroeger maar nog steeds ben ik daarin niet consequent en voelt het als moeten. Een voorbeeld is dat ik voor mijn rug bepaalde oefeningen zou kunnen (niet moeten) doen om er langer (van mijn rug) pijnvrij plezier van te hebben. Dit geld ook voor mijn bekken en benen. Iedereen weet dat er zoiets is als gezond eten etc.

Nu vind ik het persoonlijk raar dat ik deze dingen waarbij ik dus goed voor mezelf zorg meer ervaar als een last dan als een genot. En als ik het wel doe meer als een overwinning dan als een standaard iets.

Ervan uitgaande dat alles met elkaar in verbinding is en dat er nauwere verbonden zijn tussen mijn dieren en mijzelf op energetisch niveau en de rest kan het dus niet anders zijn dat ik op de een of andere manier op hen projecteer wat ik voor mezelf een last vind.
Ik sta er ook niet eens meer van te kijken dat mijn paarden iets hebben....ik geloof dat het ook al heel lang geleden is dat ik een gezond paard heb gezien. Ik stel mijzelf ook regelmatig de vraag hoe een gezond paard er eigenlijk uitziet, hoe het loopt, ruikt, in zijn vel zit....ik zou het eigenlijk al niet meer weten want er is altijd wel iets.

En ik merk dat ik er bij mezelf net zo over denk....Er is altijd wel iets...goh ik heb gevoelige darmen....tja dan heb ik regelmatig diarree of gasvorming...ik ken mezelf niet eens meer zonder. Ik heb last van mijn rug....tja...sinds wanneer eigenlijk.
Dus langzaam stel ik mijn grenzen naar onder bij en ik merk dat ik dat voor mijn paarden ook doe want het leven in de constante spanning wat er nu weer is daar wordt ik pas echt gespannen van waardoor de darmen en rug ook weer meer worden.

Het lijkt dus bijna wel een vicieuze cirkel waar ik met mezelf en mijn paarden in ben beland.

Nu ben ik ervan overtuigd dat als ik mijn kijk op mezelf aanpas, en daarbij is dit hele verhaal opschrijven eigenlijk al een groot deel van het proces want dat is natuurlijk niet gisteren eerst komen aanwaaien, ik daarmee ook de energie naar mijn paarden aanpas. Natuurlijk laat ik mijn paard niet met pijn lopen en zal ik doen wat ik kan om ze een fijn leven te geven.

Maar nog meer denk ik dat goed zorgen voor mezelf om een gezonde energie te creeren in mijzelf en daarmee deze ook uit te stralen naar alles in mijn omgeving helpt om de boel gezond te houden.

De praktische discussie over wat te doen als het zover is komt in mijn ogen dus na deze bewustwording wat niet betekend dat je gewoon moet handelen in het proces

[lila]

Je bent mij niet kwijt hoor, Anna, paarden zijn spiegels en ik denk ook dat zij kunnen projecteren wat ze bij jou voelen. Denk dat paarden en mensen altijd (wij soms onbewust) communiceren op energetisch vlak. Paard geeft wat jij erin stopt. Dat zie je bijvoorbeeld bij verkoop van een paard. Heeft bij de nieuwe eigenaar soms een heel ander "karakter" gekregen: "Dat deed 'ie bij mij nooit" zegt de oude eigenaar dan.
Toen mijn Ollie in de week dat ze ziek was de (achteraf) laatste avond zwaar ademend stond met doffe blik, opgeblazen buik, toen vertelde ze me luid en duidelijk dat het genoeg was. En toen heb ik haar ook laten gaan. Het houdt altijd helaas een keer op.

Ik merk dat het bij Marit een gevoelige snaar raakt, ik denk dat een ieder die ooit het besluit heeft genomen een dier te laten inslapen daaraan denkt als we dit onderwerp bespreken. Betrek het dus niet teveel op jezelf. Ik weet voor mezelf dat het besluit voor mijn merrie de enig juiste was. Dat weet jij voor jouw paard ook.