Discussie n.a.v. 'hoe beweegt een paard'

[anroomy]

Leuk topic, interessant ook!

Ik ben geen ster in het kijken naar beweging en net als met over all gezondheid zou ik het ook kunnen vergelijken met een zelfde type paard wat dan wel helemaal gezond is. Is dat een optie?

Ook zou ik het heel leuk vinden om op deze manier naar onszelf te kijken....zorgen we wel net zo goed voor onszelf als voor onze paarden? Of schuiven we dat onder de noemer: maar wij hebben toch een eigen wil?
Wie durft er een filmpje van zijn eigen stap, draf en galop te filmen rechtuit en in een rondje...??

Ik herinner mij van een stage adres dat ik een pony ging voor draven voor de hoefsmid en dat deze zei:" de pony loopt prima maar jij kan wel een stel corrigerende ijzers gebruiken". Ik moest wel lachen ha ha ha...

[Maritje1991]

Ha ha ha, ik heb correctie nodig, ik ben ongelijk in voeten stand. Ik train nu ook bewust bepaalde spiergroepen

[NickySophie]

Hihi. Anna. Die vind ik goed.
Ik weet van mijzelf dat ik niet goed loop.
Daarom heb ik steunzolen. En ben ik van heel veel klachten af.
Zoals pijn in de rug/voeten. En verdween mijn hielspoor ontsteking na ruim 1,5 jaar.

Leuk topic. Ik ga dit volgen.

[Maritje1991]

En hoe weet je dan of die wel of geen pijn heeft?
En waarom vergelijken met ons zelf?

[liesbetm]

Dat kun je toch onderzoeken? Bijvoorbeeld door uitverdoven, maar je kunt toch vaak wel aan je paard zien/merken of hij pijn heeft of niet?

Waarom vergelijken met onszelf? Waarom kunnen we fysieke beperkingen van onszelf wel accepteren maar van ons paard niet?

[liesbetm]

Waar zeg ik dan dat je het niet moet onderzoeken? Ik denk alleen dat je soms ook moet accepteren. En dan eventueel je eisen aan je paard aanpassen.

[Dyonne]

Ik vind de vergelijking met mens inderdaad niet opgaan. Goed als we erop gaan zitten is het wel weer interessant of we scheef zijn. Maar dat past denk beter in een apart topic.
Een paard dat niet rad beweegt heeft problemen. Zij kunnen dat niet anders uiten/aangeven. Daarnaast is het een bewegingsdier, dus heeft beweging echt prioriteit wat mij betreft. Wij mensen kunnen extra gaan zitten of liggen bij problemen.
Uitverdoven is vaak niet zo simpel als het lijkt. Zeker als het om minimale kreupelheden gaat.
Waar soms wel hele serieuze blessures aan ten grondslag liggen. (zoals pees en bandblessures bijvoorbeeld).

[Jorunn]

Ik ben wel nieuwsgierig over hoe je deze problemen zou kunnen voorkomen en/of oplossen. Wat is bv goede les? En hoe zou je moeten leren rijden/grondwerken? Zwemmen leer je niet door op het droge te blijven

daarnaast vind ik een vergelijk met mensen niet zo raar. Zelf ben ik bv al jaren niet rad, en daardoor zo krom als een hoepeltje. Dit probleem is niet op te lossen, dus heb ik ermee te dealen. Ook met het feit dat ik dus altijd iets scheef op m'n pownie zal zitten. Als ik paard was, zou ik allang geeuthanaseerd zijn door jullie, terwijl ik echt een fijn leven heb.

Voor mijn gevoel kan een dier dat lichamelijk niet 100% is, best een heel fijn leven leiden als dat leven aangepast is aan zijn beperkingen. Niet al het 'lijden' is meteen ondraaglijk lijden. Oud worden en daardoor minder mobiel is best een natuurlijk iets in de natuur.

[marina]

Als ik paard was, zou ik allang geeuthanaseerd zijn door jullie, terwijl ik echt een fijn leven heb.

Voor mijn gevoel kan een dier dat lichamelijk niet 100% is, best een heel fijn leven leiden als dat leven aangepast is aan zijn beperkingen. Niet al het 'lijden' is meteen ondraaglijk lijden. Oud worden en daardoor minder mobiel is best een natuurlijk iets in de natuur.

Bij mij niet hoor Wij hebben hier ook een kreupel gebakje staan, swinters vaak op de Bute (deze winter voor het eerst niet sinds jaren, fijn!) die echt superhappy is met haar leven en nog kuddeleider is ook!
Ik ben niet de eigenaar van dit paard, maar we hebben het er regelmatig over, hoe kan je zien of ze nog gelukkig is? Dat is natuurlijk een hele lastige om te bepalen maar ik denk dat niemand die dit paard ziet er een ongelukkig paard in ziet. Dus ik ben het helemaal met je eens dat een lichamelijk niet 100% dier een fijn leven kan hebben MITS dit aanpast wordt aan zijn beperkingen. En dat laatste daar gat het denk ik vaak fout helaas.

En goed les, tsja dat is een moeilijke, ik heb de beste juf die er bestaat dus ik zit gebakken maar dat kan een flinke zoektocht zijn dat ben ik me zeker bewust.

[willeke]

Ik vind de vergelijking met mensen wel voor een stukje opgaan... In die zin: onze scheefheid maakt het paard scheef... Als jij niet mee kan zitten met de beweging, hoe wil je dan verwachten dat je paard netjes onder je kan bewegen... Vaak verergeren we als mens de scheefheid van ons paard omdat we zelf scheef zitten.
Ook bij het grondwerk loop ik héél erg vaak tegen mijn eigen scheefheden aan. Dan wil ik mijn paard helpen om bijvoorbeeld het binnenachterbeen eronder te krijgen zodat dat been wat sterker wordt. Ik wil dan een schouderbinnenwaarts vragen, maar loop tegen m'n eigen lijf aan. Soms zitten mijn schouders zelf zo vast, dat ik moeite heb om met mijn lichaam aan te geven wat ik wil dat het lichaam van het paard doet. Want in feite ga je met jou lichaam exact dezelfde beweging uitvoeren die je wil dat het paard uitvoert. Als ik bijvoorbeeld een schouderbinnenwaarts wil vragen, dan moet ik zelf als ik voor mijn paard loop eerst mijn binnenschouder naar het paard toebrengen, zodat mijn buitenschouder vrijheid krijgt, ik moet mijn gewicht kunnen dragen op mijn binnenbeen... Als dat om één of andere reden niet lukt, vergeet het dan maar dat je die bij je paard klaar krijgt... Je zal dan hoogstens iets krijgen wat erop lijkt...

Anderzijds... Als je paard ergens met een beperking zit, tjah dan kan je 2 dingen doen: als er iets valt aan te doen, ben je mijn inziens wel verantwoordelijk om hier in de mate van het mogelijk wel wat aan te doen. Zo zie ik héél erg véél paarden die in de sport afgeschreven zijn... vaak kreupel op één van de voorbenen... Maar in feite kunnen deze paarden nog perfect een mooi leven hebben, ze kunnen vaak zelfs nog dienen als rijpaard, als ze maar goed getraind worden (dwz: het gewicht naar de achterhand brengen ipv op die voorbenen te lopen). Een paard wat bijvoorbeeld als zware artrose heeft, tjah, die artrose kan je nooit meer weghalen... die zit er nu eenmaal. Dan kan je alleen de training van je paard daarop aanpassen en als hij jou niet meer kan dragen dan is het klaar, dan kan je er misschien nog mee vanaf de grond werken... Dan moet je bekijken wat nog de mogelijkheden zijn en je aanpassen op wat jou paard nog kan...

Ik kan er zo boos om worden wanneer mensen zeggen: achja ik ben zelf ook scheef, dus neem ik de scheefheid van mijn paard maar voor lief... Je bent het aan hem verschuldigd om goed voor jezelf te zorgen als je met hem bezig bent! Je bent het aan hem verschuldigd om je eigen lijf te trainen zodat je je in de eerste plaats bewust wordt van je eigen scheefheden, en in de mate van het mogelijke (voor zover jou lijf het toelaat natuurlijk) moet je wel die eigen scheefheid gaan trainen... Net zozeer je het aan je paard verschuldigd bent om hem te trainen zodat die jou kan dragen... Als jou paard scheef is, dan help je hem daar echt niet bij door te zeggen: ach we gaan gewoon lekker rijden... dat is misschien wel goed voor zijn mind, maar niet voor zijn lichaam...
Ik zeg niet dat je van je paard een topatleet moet maken... helemaal niet... maar wees je wel bewust van het feit dat het paard in eerste instantie niet gemaakt is om ons te dragen. Ieder paard is scheef van nature, en dat hoeft ook helemaal geen probleem te zijn, maar het wordt wel een probleem als wij dan ook nog eens met ons gewicht en onze scheefheid op zijn rug gaan zitten en hem nog eens extra belasten... zo werk je blokkades en blessures in de hand...

Wat is een goede les? Dat vind ik wel een mooie... Een goede les is mijn inziens dat wanneer je samen met je instructeur aan het werk bent met een paard dat de instructeur je vertelt wat hij/zij ziet. Jou uitlegt hoe je dit zelf kan zien, jou laat voelen wat het nu is dat je voelt, en je dan wat achtergrond meegeeft van wat er nu eigenlijk gebeurt bij het paard, om zo te komen tot hoe je dit aanpakt in de training. Wat? hoe? Wanneer? Waar? Waarom?

Ik begin steevast mijn lessen met een praatje te maken met mijn leerling... Ik wil weten hoe het de afgelopen tijd zonder mij is gegaan, waar ze tegenaan gelopen zijn. Tussen de regels door lees ik mijn leerling, hoe zit het met hem/haar? Hoe zit het met zijn energie? Waar is hij/zij tegenaan gelopen? Dan vraag ik mijn leerling om alvast te starten met wat hij/zij de afgelopen periode gedaan heeft zonder mij, zodat hij/zij me kan laten zien waar ze tegenaan lopen. Soms kan dit iets klein zijn in de lichaamstaal van de leerling wat maakt dat ze tegen een bepaald probleem aanlopen. Het kan ook zijn dat er bij de leerling mentaal wat dingen spelen...Soms kan het zijn dat door werk en privé omstandigheden wat stress zitten bij de leerling, dan gaan we eerst hiermee aan de slag.De leerling moet eerst in het hier-en-nu zijn voor ik naar het paard ga kijken.
Dan wanneer die leerling me laat zien waar hij/zij nu juist tegenaan loopt, ga ik vragen stellen zodat die leerling zelf moet gaan nadenken... Soms komt hij/zij tot de vaststelling dat er een stukje theorie mist, soms dat het probleem helemaal niet bij het paard ligt, maar bij hemzelf, maar soms ziet hij/zij het ook niet, en dan help ik hem het probleem zichtbaar te krijgen. Een goede instructeur helpt de leerling zelfstandig na te denken, geeft wat theorie mee zonder hem/haar te overspoelen, geeft hem een bepaald gevoel mee zodat die weet welk gevoel hij/zij terug moet zoeken in de training alleen... Een goede instructeur is mijn inziens iemand die de leerling leert zelf te trainen, naar zichzelf te reflecteren, zelf te zien zodat de leerling de instructeur op een dag niet meer nodig zal hebben...

[whoopie]

Wel grappig deze discussie want dat is waar ik voor mijzelf ook over aan het nadenken was nav dit topic, hoe beperkt mag je paard zijn, wat accepteer je wel of niet. Daarbij maak ik zelf toch ook de vergelijking met mensen en ook met mijzelf, ik ben de meeste dagen niet pijnvrij maar ik ben niet zielig heb meestal lol in mijn leven en sta de meeste dagen zelf uit te mesten en geef mijn dieren beweging, maar daarnaast moet ik zeker rekening houden met mijn beperkingen en dat doe je logisch gezien ook met je dieren. Waar ik wel over na ben gaan denken als ik bij een manege kom dan zie ik in de ponylessen veel oude ponys lopen die absoluut niet zuiver lopen, maar veel van deze beestjes worden over de dertig jaar en lopen met " plezier" hun rondjes. Zelf zou ik niet op zo,n pony stappen maar misschien zit daar iets tussen in want geen beweging is vaak ook achteruitgang, en dan heb ik het niet alleen over het fysieke deel paarden hebben graag een taak , mentaal is dat belangrijk.

Als ik bij Whoopie kijk dan weet ik dat ze momenteel mij liever niet op de rug heeft daar heeft ze last van dat respecteer ik met name omdat ik ook niet zo'n geweldig lijf heb en scheef ben, maar laat ik de dochter van mijn vriendin op haar rijden dan doe ik haar daar duidelijk een plezier mee, dat is te zien.

Ik denk dat ondanks dat een paard gebreken heeft hij of zij wel een goed leven kan hebben en soms juist ook belast, ik denk dat als je als eigenaar goed oplet je wel weet of er nog kwaliteit van leven is hoe moeilijk dat ook is.

Bij mij in de buurt lopen ook 2 oudere pony's, ze lopen wat stijf en niet helemaal regelmatig tenminste een, maar ze lopen lekker op een grote wei maken een tevreden indruk en er zijn 2 jonge lichte kinderen die af en toe een ritje met ze maken naar buiten. Goed oud worden lijkt mij zo.

Maar goed dit is misschien een andere discussie, waar het vooral misschien om gaat is of het je opvalt dat je paard spieren vast zet, onregelmatig loopt, zuur word, niet wil werken, en dat je je vervolgens afvraagt waarom hij dat doet en in staat bent op training hier op aan te passen en mensen in te schakelen die met je mee kunnen kijken en evt behandelen. Het gaat er denk ik om dat je een bewuste keuze maakt.

[Auky]

Janneke ik ga helemaal mee met wat je hierboven schrijft. Ik rijd al jaren niet meer omdat mijn paarden 'afgeschreven' zijn. Ik denk dat veel mensen ze op basis van hun beweging en 'medisch dossier' misschien wel zouden euthanaseren, maar ik zie 2 prachtig glimmende paarden die ondanks hun lichamelijke ongemakken echt goed in hun vel zitten. Stralende oogjes, ondeugende dingen uithalen en chagrijnig doen als ze een paar dagen niet mee mochten voor hun staprondje.
Auke gaat nog meerdere keren per week onder het zadel mee stappen, met zijn oren op stokjes en wil regelmatig nog harder dan ik van plan ben.

Uiteindelijk is dat wat voor mij telt, of ze nog plezier uit het leven halen en op een fijne manier oud kunnen worden in hun rustige mini-kuddetje.
Gelukkig heb ik genoeg kritische mensen in mijn omgeving die mij hun plezier keer op keer bevestigen.

[Maritje1991]

Jullie gaan wel offtopic, het was de bedoeling om je 'oog' te trainen.

[lila]

Goed dat het is afgesplitst, want deze discussie is wel waar het om gaat. Je kan je oog namelijk wel trainen, uiteindelijk gaat het er in the end om wat je vervolgens doet met wat je zag. Wat de gevolgen zijn. Voor jou, als ruiter, of je paard. Welke consequentie trek je. Je ziet een onregelmatigheid, maar in hoeverre is dat problematisch? Dat is niet één op één aan elkaar gelijk. En dan vind ik toch regelmatig jammer als ik zie/hoor/lees dat paarden worden ingeslapen die voor het oog misschien kreupel zijn, maar nog een goed leven zouden kunnen hebben. Zonder ruiter, of iig veel minder intensief dan tot dan toe gebruikelijk. Er worden meer second opinions gevraagd voor zaken die de angst van de baas níet bevestigen, dan andersom. Dat er wordt gezocht en soms doorgezocht (als de DA het vermoeden níet bevestigd) en er altijd uiteindelijk wel een DA in beeld komt die het vermoeden wél bevestigd. En dan stopt het zoeken, want die DA zegt wat men eigenlijk zelf ook al dacht.

Ik ben ervan overtuigd dat wij mensen nog een hoop kunnen leren van de mindfullness van een dier. Hoe zij omgaan met hun ongemakken. Moeten omgaan met hun ongemakken maar dat ook kúnnen.
Er zijn eigenaren die hun paard met pensioen laten gaan. Soms, om financiele redenen, jaren niet kunnen rijden, omdat ze zich geen vervangend rijpaard kunnen permitteren. Of (of "en" natuurlijk) meegaan in de verandering van het leven en accepteren dat er een fase is gekomen waarin verzorgen centraal staat.
Wat Auky en Janneke beschrijven zie ik gelukkig ook om me heen. En heb dat ook zelf mogen ervaren met mijn oude merrie.

Natuurlijk zijn er grenzen. Maar kijkend/luisterend/voelend naar je paard zonder dat je je eigen verdriet of pijn daarin gaat projecteren kan echt waardevol zijn. Laat een onafhankelijke persoon meekijken. Iemand met meer emotionele afstand tot jouw lieveling. Wat ziet hij of zij? Kijk daarbij naar het gehele paard, niet alleen naar een stukje beenzetting of hoofdknikje.
En neem daarna je verantwoordelijkheid om het ofwel af te ronden, of om de volgende fase van verzorgen of tandje minder intensief trainen in te gaan. En dat mag best met wat hulp van buitenaf, als een masseur, een supplement, een medicijn. Je kan dan nog jaren toevoegen aan het leven van je paard.

[Dyonne]

Er lopen hier nu nog meerdere discussies natuurlijk.
Wat betreft scheefheid als ruiter ga ik niet helemaal op in. Ik ben geen echte ruiter, maar merk zeker wel dat ruiters veel invloed hebben op de manier van lopen van het paard.

In het andere topic had ik ook gereageerd dat ik mensen en paarden vergelijken niet logisch vind. Een paard is een bewegingsdier, dus bij problemen met bewegen (en zeker het niet goed meer kunnen/willen draven/galop) is wel een gemis in het leven van een paard. Vandaar dat ik wel een oorzaak hiervan zou willen weten en hopelijk is er een oplossing om verbetering aan te brengen.

De discussie wanneer je wel of niet een beslissing moet nemen vind ik nog altijd een lastige. Rijden/mennen is daarin voor mij niet belangrijk. Ik geniet meer van verzorgen dan van rijden. Mijn merrie stond ook al jaar of 4 met vervroegd pensioen om het zo te noemen. Zij was geen rijpony, al kon eerder niemand verklaren waarom. Voor ons gaf het veel rust dat niet meer te doen en samen op andere wijze te genieten. Ze was altijd nog wel een actieve pony die ik trainde, dat minderde naar wat ze aankon.
Voor mij is pijnvrij buiten kunnen lopen wel van belang. Dit is vaak goed te zien door een korte periode pijnstillers te proberen.
Mijn ervaring is overigens dat dierenartsen niet snel aangeven dat het niet meer kan. Misschien is dat voor sportruiters wel anders omdat die sneller beslissingen nemen als een dier niet meer te rijden is. Je geeft natuurlijk ook je doel aan bij de dierenarts. Mijn aan huis dierenarts euthanaseerd sowieso niet zomaar dieren, alleen bij ondraaglijk lijden.

Wat betreft kijken naar het hele paard ben ik het helemaal eens. Dat is voor mij ook altijd het belangrijkste. Uiteindelijk moet er vooral een gelukkig paard in de wei staan.