Opnieuw leren vertrouwen na nare ervaringen

[MAI]

Hallo allemaal, ik ben nieuw hier en zit met iets waarover ik graag (liefst positieve) ervaringen van anderen zou willen krijgen.

Ik heb een 8-jarige zelfgefokte IJslandse hengst. Ik zag hem voor het eerst toen hij net geboren was en net op z'n benen stond en voelde onmiddellijk een onverklaarbare 'klik' met hem en dacht 'dit wordt helemaal mijn paard, mijn rots in de branding'. Het was van het begin af aan een zeer gevoelig, maar ook zeer respectvol paard met een gouden karakter. Ook nog eens zeer talentvol, en om die reden uiteindelijk op de hengstenkeuring voorgebracht en ook goedgekeurd. Ik heb hem trouwens zelf ingereden en dat ging allemaal goed. Ik deed het met veel beleid, steeds goed nadenkend over de volgende stap, juist vanwege zijn grote gevoeligheid. Ook buiten rijden was geen probleem, hij gedroeg zich keurig. Het trainen voor de keuringen hebben we overgelaten aan een goed bekend staande trainer, die hem ook met succes 3 achtereenvolgende jaren heeft voorgebracht op de keuringen, tweemaal aan de hand en de laatste keer onder het zadel. Alleen was de hengst iedere keer dat hij weer thuis kwam van een paar maanden training, overal bang voor en soms ook gewoon eng om te rijden, schrikachtig en explosief. In de loop van het jaar werd hij dan wel weer meer ontspannen en gemakkelijker te rijden, maar als hij dan weer naar de trainer ging was hij dáár weer heel moeilijk te rijden. De trainer kreeg dat dan wel weer goed maar als hij weer naar huis kwam was het hier weer hetzelfde liedje. Ik heb achteraf het gevoel dat zijn manier en mijn manier van rijden zo verschillend zijn, dat het paard dit bijna niet kon verwerken. Maar waar ik het meeste van baalde, was dat mijn eigen paard, dat ik ondanks zijn gevoeligheid altijd vertrouwd had met rijden, bijna een vreemde voor me werd. Uiteindelijk had ik hem een jaar na de laatste keuring wel weer op het oude, mij vertrouwde peil, totdat hij een periode kreeg dat hij met rijden ineens weer steeds schrikachtiger werd, weg begon te springen e.d. en uiteindelijk echt met me aan de kletter ging, waarbij hij volkomen onbestuurbaar was. Met de moed der wanhoop heb ik die rit toch nog goed afgesloten, waarbij hij uiteindelijk heel gehoorzaam was en ik hem op ieder gewenst moment weer vanuit galop terug kon nemen, maar er was gewoon iets geknakt in de relatie tussen hem en mij.

Ik kon/durfde/wilde er op dat moment niet verder mee en hij is toen naar dezelfde trainer gegaan met het plan om zonder haast te laten trainen totdat hij klaar zou zijn om verkocht te worden. Ik heb steeds het gevoel gehad dat door de grote druk van het trainen voor de (veeleisende) keuringen er in dit paard reflexen zijn losgemaakt, die de trainer misschien onder de duim kan houden, maar ik niet, omdat dit paard in zijn angst en weerstand enorm sterk wordt (zelfs volgens de trainer). Mijn basis was altijd: vertrouwen en de tijd nemen die nodig is, maar trainers gebruiken vaak toch meer druk en overbluffen het paard. Het lijkt of ik vervolgens de reacties die daardoor los zijn gekomen niet meer de baas kan.

Hij staat nu een jaar bij de trainer. In dat jaar ben ik erachter gekomen dat ik gewoon nog absoluut niet klaar ben met dit fantastische paard. Kortom: ik wil hem dus eigenlijk niet kwijt, maar ben tegelijkertijd heel bang voor de confrontatie met mijn eigen angsten als ik hem terug zou halen. De angst dat ik het allemaal niet kan met dit zeer gevoelige paard, dat zulke sterke reacties kan hebben (b.v. ergens van schrikken en dan in paniek raken van zijn eigen paniekreactie). Ik voel ook nog te veel de druk van het moeten rijden, terwijl dat natuurlijk eigenlijk onzin is. Ik zou zo graag van het begin af aan met hem opnieuw willen beginnen in mijn eigen tempo. Ik heb sterk het gevoel dat hij een zeer geschikte kandidaat zou zijn voor PNH of andere vormen van horsemanship. Het is een paard met een heel zacht en gevoelig karakter zonder een spoortje van agressie. Het is dan wel een hengst maar hij heeft van z'n leven zelfs nog nooit één keer gehapt o.i.d.

Zijn er mensen die dit verhaal enigszins herkennen, ook zo'n prachtig, maar heel gevoelig paard hebben/hadden dat diep 'in je ziel' zit, waar ze eigenlijk niet goed mee verder durfden, maar hem toch ook niet los konden laten en het toch geprobeerd hebben? En dan ben ik vooral benieuwd hoe dat heeft uitgepakt, of zoiets inderdaad helemaal goed kan komen. Ik twijfel nu zo of ik wel opnieuw met hem moet beginnen...

Alvast bedankt voor jullie reacties!

[lila]

Ik zou zo graag van het begin af aan met hem opnieuw willen beginnen in mijn eigen tempo. Ik heb sterk het gevoel dat hij een zeer geschikte kandidaat zou zijn voor PNH of andere vormen van horsemanship.

Doen! Je doet er jullie allebei denk ik een groot plezier mee. Niet meer het móeten presteren staat dan voorop, maar het samen in ontspanning en met plezier dingen doen. Na die drukke jaren die je paard heeft gehad zou dat denk ik heel fijn zijn voor hem. Niet teveel piekeren, maar néém de stap. Volg eigenlijk gewoon je gevoel, dat is altijd het beste . Dit mannetje zit duidelijk echt in "je systeem" gebakken. Nu dus zeker niet verkopen, je krijgt hem nooit weer terug. Geef jullie beide de kans. Een Level1 pakket lijkt duur, maar is echt een goede investering voor een duurzame relatie met je paard. Succes!!
Oh ja, je zocht nog een voorbeeld, maar Mara van hier heeft een hele nieuwe relatie met haar paard opgebouwd!

[MAI]

Dank je voor je reactie Lila. Dit paard zit inderdaad in me 'gebakken', mooie uitdrukking.
De eerste stap is gezet: we komen net bij de trainer vandaan waar mijn paard staat en hebben de knoop doorgehakt, hij komt dus weer naar huis. Nu word ik pas echt onzeker. Level 1 pakket heb ik al heel lang in huis, maar ik moet om de een of andere reden over een heel hoge drempel om ermee aan de slag te gaan.
Mijn mannetje zag er trouwens fantastisch uit en lijkt goed in zijn vel te zitten op het moment, da's alvast een mooi uitgangspunt.
Verder zou ik echt graag zoveel mogelijk succesverhalen horen over mooie 'metamorfoses' in de relatie mens-paard, van gebrek aan vertrouwen terug naar grenzeloos vertrouwen in elkaar. Dat zou me een hart onder de riem steken en dat heb ik wel nodig...
Wie is Mara?

[lila]

Ze heet hier op het forum Mara. Je kan haar een PB sturen.
En dat van die drempel dat herken ik ook. Part of the process. Je gaat van de jouw bekende paden af en een heel nieuwe manier van omgaan mét. Niet persé beter, maar wel echt ánders. En dat is wat eng. Je gaat hem opnieuw leren kennen, en hij jou. De metamorfose van Vash en mij zat 'm vooral in mij. Ik ben óm gegaan. Was altijd wat bang, vond paarden vrij onberekenbaar. Dat gevoel was in 30 jaar opgebouwd. Met de hulp van het Level 1 pakket ben ik die angst vrij snel volledig kwijt geraakt en snap ik veel beter waarom paarden reageren zoals ze doen en wat ik kan doen / laten om daar invloed op te hebben. En nu kan ik genieten! Totaal andere sport als vroeger voor mij. Rijden is niet belangrijk, sámen tijd doorbrengen is waar het om gaat. Het kan in het begin best confronterend zijn als je je met PNH gaat bezig houden, dat kennen we hier op het forum goed uit de verhalen. Maar dat is een reis die je echt zelf moet gaan ervaren. En ik beloof je: als je ervoor openstelt zal je niet weten wat je overkomt .
Wanneer komt ie naar huis?!

[Jolijn89]

Goed dat je beslist hebt dat je hem niet verkoopt! Je zou er veel spijt van gekregen hebben. Met PNH zal het vertrouwen wel terug komen hoor

Bij mij en Bailey is het probleem anders. Hij heeft vertrouwen in mij maar ik niet in hem. Het is zo dat elke keer als ik vertrouwen in hem heb dat hij mij iets doet waardoor ik bang ben om hem te vertrouwen. Zo heeft hij mij de laatste keer zonder reden aangevallen. Ondanks dat zie ik hem graag en kan ik hem niet verkopen.
Ik ben al bijna 2jaar bezig met PNH en zit met Bailey nog maar midden level2. Ik voel dat ik heel traag met hem moet gaan zodat ik weer een beetje vertrouwen in hem kan hebben. Het goede aan PNH is dat je zelf bepaald hoe snel je wilt gaan! Op die manier is het ook gemakkelijker een goede relatie op te bouwen.

Veel succes!
XxxJolijn

[myracara]

Ik ben het helemaal eens met Lila.
Wat fijn dat je hebt besloten hem te houden.

Je vroeg om een metamorfose tussen paard en mens. Mijn metamorfose is nog niet compleet (dat wordt hij ook nooit, bij niemand), maar er is een verschil van dag en nacht in mijn relatie met Myra.
Toen ze bij me kwam was ik onzeker, onervaren, onhandig en beïnvloedbaar. Door Myra ben ik daarin enorm gegroeid. Ik noem het vaak een verkorte cursus assertiviteit.
Myra was een bang en onzeker paard dat geen vertrouwen had in mensen. Zij is nu een sterk, mooi en zelfverzekerd paard geworden, dat wat steun nodig heeft af en toe. We volgen het parelli programma, maar daarbij ben ik veel beter leren kijken naar Myra en mijn eigen grenzen. Wat kan mij het schelen als ik mn level 1 niet haal, wat Myra mij tegenwoordig geeft is veel beter! In februari vorig jaar ben ik begonnen met PNH en ik ben pas sinds kort echt aan het oefenen met rijden. Ik was doodsbang en op die manier ga ik niet meer op een paard zitten. Een verademing!

[MAI]

Jullie reacties doen me echt goed!
Ik heb gisteren de video van Pat Parelli (van het L1 pakket) weer eens bekeken. Toen hij zei dat je nooit op een paard moet stappen, dat nog niet vertrouwd is met allerlei leadropes en zo die langs en over zijn hoofd en lijf heengaan, dacht ik: daar ben ik destijds dus al de fout mee in gegaan. Als ik op mijn paard zat kon ik niet eens mijn zweepje overpakken van de ene in de andere hand, dan raakte hij al in paniek en daar werd ik (natuurlijk!) ook heel onzeker van. Pas nu besef ik dat dat ook een heel slecht uitgangspunt is en eigenlijk levensgevaarlijk: gaan rijden op een paard dat nog veel te weinig vertrouwen heeft. Lieve mensen, ik ga het anders doen ! Bjarg komt waarschijnlijk deze week al naar huis en mijn emoties gaan nog heel erg op en neer van opluchting naar onzekerheid, maar ergens voelt het toch heel goed.
(Ik heb trouwens een avatar van mijn mannetje toegevoegd ).

[nienke07]

Hoi MAI wat een super dappere beslissing heb je genomen! Luisteren naar je gevoel is vaak niet de makkelijkste weg, maar gelukkig op termijn wel vaak de mooiste!!
Heb je overwogen om het nieuwe L1 pakket aan te schaffen? Daar is met name het beeldmateriaal en de diepgang veel meer en groter dan bij het oude pakket... Ik kon eigelijk met het nieuwe L1 pas echt goed uit de voeten....
Heel veel succes, maar vooral ook plezier op dit nieuwe pad wat jullie samen ingeslagen zijn!!!

[Linnie]

Knap dat je hem verder gaat. Mijn verhaal is wel anders, maar ook mijn merrie is super gevoelig en alles wat we doen, doen we met met beleid en stapje voor stapje anders komen we er niet.
Ik heb haar inmiddels ruim een jaar. Ze was 8 jaar en onbeleerd en daarom begonnen we met grondwerk. Ze bleek wat schuw en bang maar ook nieuwsgierig. Inmiddels is wel duidelijk dat er in haar leven met mensen iets is gebeurd dat op haar grote indruk heeft gemaakt. Door grondwerk, rust, geduld en goed nadenken over hoe dingen aan te pakken, zijn we ver gekomen (veel verder dan ik eigenlijk had verwacht voor nu).
Ik heb zelf ook heel erg veel geleerd. En ik ben zo blij dat ik kan zeggen dat ik haar inmiddels ken. Ze durft haar eigen karakter nu echt te tonen. En dat is toch wel heel erg leuk, na die schuwe en heel erg onzekere kant die in het begin altijd werd getoond.
Heel veel succes en laat wat horen hoe het gaat met jullie.

[bjarni]

Hoi,
Ik lees hier al een hele tijd mee maar reageer eigenlijk nooit. Nu moet ik echter toch even reageren
Ik herken een heleboel in jou en je paard!
Bjarni (mijn ijslander) was ook zo'n paardje wat van iets heel kleins (even iets verzitten bijvoorbeeld, of je cap even rechtzetten) volkomen in paniek en dus onbestuurbaar aan de kletter kon gaan. Er kon letterlijk een knopje om en dan was er niks meer aan te doen.
Nou had dit bij hem wel te maken met een ervaring uit zijn verleden.

Toen ik hem 4 jaar geleden leerde kennen kwam hij met zijn eigenaresse bij ons op de manege staan en mocht ik hem bijrijden. Hoe vaak ik niet met hem in een rotvaart in de bak ben rondgesjeesd weet ik niet meer maar echt leuk was het niet. Ondanks dat ging ik toch regelmatig met hem naar buiten, dan was ik alleen maar bezig met inhouden, voltetjes draaien en weet ik wat om hem bij me te houden tot het knopje weer omging en er geen houden meer aan was... achteraf hebben we geluk gehad dat er nooit echte ongelukken zijn gebeurd.
De toenmalige eigenaresse was er op een gegeven moment een aantal keer afgevallen en serieus bang geworden. Ik bleef het proberen, op een gegeven moment weet je ook niet beter. (hij ging wel wat vooruit hoor)

Op een gegeven moment heeft ze de knoop doorgehakt, hij zou op een weilandje oud worden of ik mocht hem overnemen. De keus was snel gemaakt, hij was pas 17 dus te jong om met pensioen te gaan. Ik heb hem van stal veranderd en er is een knopje omgegaan, de goede kant op dit keer! We zijn weer rustig aan begonnen met vertrouwen opbouwen en werken aan alles wat eng was, vertrouwd worden met bewegingen achter en boven hem. En op basis van vertrouwen weer gaan rijden, teugel langer en het vertrouwen uitstralen dat het goed ging...

Een beetje in het kort waar we samen doorheen gegaan zijn. Waar we nu staan? Op onze goede momenten (dat is als IK goed in mijn vel zit) gaan we lekker zonder zadel en met touwhalster uit rijden, heerlijke ontspannen ritjes. Wat ik ook heb geleerd; als het met mij niet zo goed gaat dan rijd ik niet! Hij voelt zo donders goed mijn stemmingen aan, daar wordt hij heel onzeker van.

[myracara]

Ik moest al aan jou denken inderdaad! Bjarni is wel een super voorbeeld van een metaforfose.

[Linda]

Ik herken inderdaad ook heel veel in je verhaal MAI. Mijn paardje Tamara is ook supergevoelig en samen hebben we al een lange weg bewandeld. Vroeger was ze ontzettend nerveus en paniekerig. Nu word ze rustiger en rustiger en afgelopen zomer was ze echt een droom om te rijden. Nu, in de winter, gaat het weer iets minder vanwege de overtollige energie. Maar ik weet zeker dat dat straks weer helemaal goed gaat komen. Ze is al zoveel rustiger geworden! Ze blijft een paardje waar ik nog ontzettend veel van kan leren en ze eist enorm veel savvy. Ik denk dat we veel dingen ook echt pas met veel vertrouwen kunnen doen als we allebei eind level 3 zijn. Maar dat geduld heb ik wel

Ik heb Tamara ook een tijdje naar een trainster gestuurd maar zag haar daar steeds nerveuzer worden. Toen heb ik haar daar weggehaald en naar Eddy Modde gebracht. Daar was ze al gelijk veel blijer en rustiger. Ze kwam terug als een super ontspannen paardje. Nog steeds wel een gevoelig paardje, maar de paniek is grotendeels verdwenen

[MAI]

Hallo allemaal,

Goh, Bjarg is nog niet eens terug bij ons, maar ik krijg nu al een steeds beter gevoel over mijn beslissing, gewoon door jullie ervaringen te lezen, echt fijn dat jullie ze willen delen met me!
Bjarni, dat je nu (na al dat 'gekletter') zelfs af en toe zonder zadel en met touwhalster op hem buiten rijdt... Heel knap hoor dat je zoveel vertrouwen hebt opgebouwd, dat hoop ik ook ooit te bereiken.
Gek trouwens, Bjarg is maar één keer echt onhoudbaar en onbestuurbaar aan het rennen gegaan, en toch knakte door die ene keer mijn vertrouwen in hem. Wát hij ook altijd deed, vliegensvlug wegspringen of omdraaien of ineens het bos in verdwijnen, ik bleef hem toch steeds vertrouwen en zei altijd: een ding weet ik zeker, hij zal er nooit echt vandoor gaan. En toen hij dat dus ineens wel deed, was het net of alle grond onder mijn voeten wegzakte. Weg vertrouwen!

Wat ik ook heb geleerd; als het met mij niet zo goed gaat dan rijd ik niet! Hij voelt zo donders goed mijn stemmingen aan, daar wordt hij heel onzeker van.

Dat herken ik helemaal bij mij en Bjarg! Sommige paarden kun je juist 'gebruiken' als je niet lekker in je vel zit, voor een simpel, ontspannen ritje zonder al te veel eisen, waar je weer een beetje van opknapt. Maar niet bij gevoelige paarden als Bjarg, die volledige concentratie eisen en alles van je oppikken.
In het verleden ging ik in zo'n 'foute' stemming dus wel altijd op hem rijden en dat pakte meestal niet zo goed uit (schrikachtig, weerstand). Inmiddels weet ik wel dat dat niets uithaalt.

Bjarni, heb jij trouwens PNH gedaan, of een eigen 'mix' van dingen gebruikt om weer vertrouwen op te bouwen?

Wat ik eigenlijk wel mooi vind, is dat ik in het afgelopen 'Bjarg-loze' jaar, waarin ik sowieso vrijwel niet gereden heb omdat mijn andere paarden veulens hadden, misschien wel meer heb geleerd over het omgaan met paarden dan in alle jaren daarvoor. Niet door iets te dóen, maar juist door alle ervaringen en gevoelens heel traag te laten zakken en te verwerken, kreeg ik allerlei nieuwe inzichten over hoe ik het in de toekomst wilde gaan doen, maar vooral hoe ik het niet meer wilde gaan doen! Ik wil naar vertrouwen, ontspanning, samenwerking en ik wil weg van prestatie, ongeduld, angst, haast. En waar ik dan terecht ga komen, en hoe snel of langzaam, maakt me niet zoveel meer uit. Niet meer zo doelgericht, maar meer: 'de weg is het doel'!

Groetjes, Mai

[bjarni]

Ik heb niet specifiek PNH gedaan, heb zoals je al zegt een eigen mix van dingen die mij aanspreken gedaan. Maar Nicky (myracara hier) ziet toch ook wel her en der wat overeenkomsten met PNH dus denk dat een gedeelte van wat ik met Bjarni heb gedaan wel te vergelijken is.

Verder heb ik nu al een aantal maanden een wat mindere periode, ik ga als het allemaal meezit vandaag of morgen weer eens op Bjarni rijden (voor het eerst sinds december) tussendoor heb ik idd nog wel wat andere paarden gereden maar die reageren niet zo sterk om mijn gevoelens. Dat is ook weer het nadeel van zo'n sterke band samen, je reageert heel sterk op elkaar. (is natuurlijk heel erg fijn maar niet zo handig als je minder in je vel zit )

[anroomy]

Hoi MAI,

Ik zelf heb ook zo'n ervaring gehad al was het niet met een paard dat in mij gebakken zat maar een paard dat voor mijn beste vriendin heel belangrijk was.
Ook een hengst en eigenlijk niet bang maar aggressief en zeer dominant.

Wij waren jong en hebben hem met veel bombarie zadelmak gekregen maar na een korte tijd begon hij te staken en dat werd van kwaad tot erger.
Zelfs de join up kregen we bij hem niet voor elkaar ook niettoen we verschillende horsemanship instructeurs hebben gevraagd wat we met hem aanmoesten en het zelf probeerde...

Hij wilde uiteindelijk niet eens meer naast de fiets meelopen zonder dat hij bereden werd hij had van alles gewoon schoon genoeg

Wij wisten het echt niet meer en hebben eieren voor ons geld gekozen en hem maar laten staan...

Later ging ik op stage bij een bedrijf wat ook met PNH bezg was en ik mocht een paard meenemen en eigenlijk wilde ik een ander paard mee maar door omstandigheden was hij de enige die mee kon.
Dus met het gevoel als het nu niet lukt lukt het nooit heb ik hem meegenomen en wonder boven wonder is hij de eerste dag gaan lopen en er nooit meer mee gestopt.

We hebben nog wel wat problemen met hem gehad maar 3 jaar later was hij prima te rijden ging hij er nooit meer vandoor en heeft hij nooit meer gestaakt.

Dus ook ik kan je zeker aanraden het nog lang niet op te geven met een paard wat zo bij je hoort. En PNH kan wellicht een hele goede oplossing zijn!

Veel succes en hou ons op de hoogte

Groetjes Anna