mechanische hackamore

[trea]

Ik zou graag jullie meningen willen weten over de mechanische hackamore. De foto's in het topic van Kimstah in ITP riepen namelijk een aantal vragen bij me op. Want ook al ziet het er angstaanjagend uit, die scharen, ze zijn niet verbonden aan een bit, ligt dus niet op één der gevoeligste delen van een paard.
Ik wéét dat je er het neusbeen van een paard mee kan breken als je je best doet, maar dat is nou juist wat ik NIET wil horen. Ik wil er even vanuit gaan dat de ruiter een zachte gevoelige hand heeft en niet van plan is het paard te mishandelen, pijn te doen of anderszins.
Ben gewoon erg benieuwd naar een aantal zaken, die ik via google niet kon vinden.

1) Waarom kiest men voor een mechanische hackamore? (m.a.w. wat is het voordeel tov andere optomingen)
2) Hoe rijd je? (met losse teugel of met contact)
3) hoe rem je?
4) kan je hiermee een paard verzamelen?
5) Is het enige doel van de scharen om het paard te kunnen stoppen, of zijn er nog meerdere voordelen aan?
6) Wat zijn de redenen (behalve een niet rustige hand en geen goede EF) om er NIET mee te rijden?
7) Ervaringen van gebruikers

[Nacino]

Meestal kiest men ervoor als een paard geen bit accepteert/ in mag of als het paard op een bit niet genoeg te stoppen is (veel springruiters).

Ik denk dat het qua gebruik vergelijkbaar is met een stangbit.
Dus; een trens rijd je met 2 handen, ook met directe teugel en een stang in principe met 1 hand.
Vergelijkheid met een touwhalster, of bosal of sidepull, die rijd je ook met 2 handen en de hackamore (qua werking want niemand doet het in de practijk) ook met 1 hand.

Heb er zelf geen ervaring mee. Redenen om er niet mee te rijden lijken mij dus het feit dat hij in principe niet zo geschikt is om mee te sturen, om losse hulpen aan de linker en rechterkant te geven (kan wel, kan met een stang ook, maar lijkt mij minder duidelijk).

[Maaike]

1) Waarom kiest men voor een mechanische hackamore? (m.a.w. wat is het voordeel tov andere optomingen)

Zo ver als ik het heb begrepen kiezen meeste normals ervoor als hun paard tijdelijke (of pertinente?) mondproblemen heeft en geen bit in kan. Heb je toch nog een rem

2) Hoe rijd je? (met losse teugel of met contact)

Die meeste foto's die ik heb gezien van ruiters met mh hadden contact maar het hoeft vast niet perse. Theoretisch zou je zoals Elise al zei met een stangbit met 1 hand moeten rijden maar in de dressuur wordt dat zowieso al niet meer gedaan (behalve bij Branderup mssn ).

3) hoe rem je?

Door eraan te trekken aangezien ORS niet mogelijk is ivm stang

4) kan je hiermee een paard verzamelen?

Dat kan ook zonder teugels dus vast ook wel met MH

5) Is het enige doel van de scharen om het paard te kunnen stoppen, of zijn er nog meerdere voordelen aan?

Dat je de kracht die jij uitoefend X keer zo hard terecht komt op zijn neus

6) Wat zijn de redenen (behalve een niet rustige hand en geen goede EF) om er NIET mee te rijden?

Dat van die versterking van je eigen kracht waardoor je niet merkt dat de druk op neus van paard veel groter is dan jezelf denkt. Wat is een reden om er wel mee te rijden eigenlijk?
[/i]

[xyzutu2]

Met Maaikes uitgebreide antwoord ben ik het eigenlijk helemaal eens, alleen het antwoord op 6 snap ik niet helemaal. Een mechanische hackamore werkt hetzelfde in als een stang, met precies dezelfde principes (bij stangbit klem je onderkaak tussen neus- en kinriem, bij hackamore de hele neus, bij beide komt er een extra druk achter de oren bij). Bent Branderup ziet de ultieme verzameling ook in het rijden op een (niet aangetrokken) stang alleen, net als Hempfling trouwens.

Door de hefboomwerking kun je namelijk niet alleen sterkere hulpen geven, maar ook juist subtielere. Bij een normaal bit/halster merkt je paard jouw hand alleen als de teugels strak staan. Het is dus echt het verschil tussen teugels los - teugels vast, wat rijden met losse teugels veel minder toegankelijk maakt. Half-los voelt je paard namelijk niet als een verschil met echt los. Bij een stangbit/mechanische hackamore voelt je paard dat verschil door de lange scharen wel, doordat het verminderen van het boogje in de teugels er al voor zorgt dat de scharen meebewegen omdat die los hangen. Je kunt dus rijden met hele subtiele hulpen die varieren van losse teugels tot nauwelijks aangenomen teugels, omdat je paard deze spanningsverschillen toch heel duidelijk voelt.

Je hoortttt trouwens inderdaad vaak van dressuurruiters dat je met een stang alleen geen afzonderlijke hulpen voor links/rechts/stelling en buiging kunt geven, omdat het bit een vaste vorm heeft. Dan vraag ik me toch altijd heel hard af hoe al die menners dat dan toch in vredesnaam voor elkaar weten te krijgen, tweehandig, zonder beenhulpen en met alleen een stang in de mond. Ook een stang geeft zonder problemen enkelzijdige teugelhulpen door: Als jij je rechterteugel iets korter maakt en links iets langer, staat het bit namelijk scheef in de mond -> als je paard zijn mond daar op aan probeert te passen, zal hij zijn hoofd naar rechts draaien, het bit ligt weer recht in de mond en je paard heeft stelling naar rechts genomen. Ook als je maar 1 teugel aantrekt, of alleen 1 teugel loslaat heb je dat effect, daar is niets magisch aan...

[sannie]

Heather Moffett zegt over de Engelse hackamore (dit is nl. een Engelse, met korte scharen. Er bestaat ook een continentale en die heeft veel langere scharen, waardoor het breken van het neusbeen opeens een stuk gemakkelijker gaat. In principe denk ik dat dat breken ook wel met deze kan lukken, maar ik vermoed dat die neusbeenverhalen vooral met gebruik van continentale hackamores te maken hebben):
"Door de jaren heen heb ik bij verschillende paarden Engelse hackamores gebruikt; ze reageerden er allemaal goed op. net als bij een pelham ontspanden de paarden hun kaak en nek door de inwerking van de kinketting op de kingroeve en behielden ze een juiste houding op enkel het gewicht van de teugels. Er was nooit enige kracht voor nodig, integendeel zelfs."
Uit de context van het boek begrijp ik dat Ms. Moffett een hackamore probeert bij paarden met een moeilijke mond. Niet zozeer een overgevoelige mond, maar eentje met een niet-doorsnee vorm waardoor het bijzonder lastig is een bit te vinden dat goed in de mond past.
Voor de duidelijkheid, ze is ook van mening dat ruiters die niet stil kunnen zitten en hun handen niet stil kunnen houden t.o.v. de paardenmond aan de longeerlijn thuishoren en geen teugels naar wat voor optoming dan ook mogen vasthouden (en tot die ruiters reken ik TS niet )
Ik heb zelf ooit een paar weken Pathos een hackamore gereden, om te testen wat hij ervan vond (in m'n pré-NH-historie). Hij was niet onder de indruk. 't Deed 'm dus geen pijn, maar ik kon er minder mee dan met z'n gewone bit (met rubber beklede stang, trens had ik er al uitgegooid omdat daar wel protest tegen kwam, blijkbaar is z'n bekkie net te klein waardoor zelfs een dubbelgebroken trens op vervelende plaatsen prikt).

[HorseHarmony]

Het is misschien niet helemaal een marteltuig omdat het niet in de mond zit, maar ik vind het er vreselijk uit zien! Ik heb er zelf een keertje mee gereden, puur om te proberen, en of het nou aan de geweldige porcupine lag of aan pijn, haar neus bleef continu op haar borst, ook als ik geen druk gaf..

Ik vond ook dat je er slecht mee kan sturen, geen EF kan vragen, of nouja, wel vragen, maar geen antwoord..

Ook wist ik niet dat de kracht zo fataal vergroot kon worden dat je het neusbeen van je paardje kan breken, daar kwam ik achter dat ik het eens ergens las, toen bedacht ik dat je toch wel echt een marteltuig in hebt hangen!

Daarbij, wat zou de gedachte zijn van degene die de MH heeft uitgevonden? Ik denk niet veel paardvriendelijkers dan bitloos rijden..

[xyzutu2]

Hoe en of hij werkt hangt niet alleen af van je rijstijl, maar ook van je paard. Sommige paarden reageren er inderdaad nogal heftig op, anderen helemaal niet, of omdat ze er niet van onder de indruk zijn of omdat ze de inwerking niet snappen en niet logisch vinden voelen. Sjors bijvoorbeeld snapt helemaal niets van het touwhalster als ik aan de fiador knoop de teugels verbindt: hij snapt teugelhulpen eigenlijk alleen als ze vanaf de zijkanten van zijn hoofd komen, anders snapt hij niet eens wat je bedoelt.

Over dat kracht vergroten bij de mechanische hackamore: Zelfde geldt toch eigenlijk ook voor het touwhalster? Dat is speciaal zo dun gekozen omdat je jouw kracht dan kunt uitvergroten: de druk die bij een normaal halster door de schakelende delen eigenlijk alleen op de neus terecht komt op een vlakke band van minstens twee centimeter breed, wordt nu overgebracht op twee ronde touwtjes over het neusbeen en driect achter de schedel op het gevoeligste deel van de nek. Doordat de touwen rond zijn heb je bovendien ook nog eens niet eens de hele diameter van het touw als raakvlak, maar slechts een smal strookje waar het touw daadwerkelijk op de huid ligt.

Dus zo paardvriendelijk is een touwhalster ook niet, er zijn zachtaardiger oplossingen zoals het stalhalster die ook gewoon hun plek hebben binnen de nh. Maar daar moet je de methode dan ook weer op aanpassen, bijvoorbeeld a la Hempfling gaan werken en dus zonder actieve correcties aan het halster, in plaats van Parellien.

Hoe een hulpmiddel inwerkt hangt er gewoon van af hoe jij het gebruikt. Als je de mh-teugels los laat hangen en alleen op gewichtshulpen stuurt, dan heeft geen enkel paard er last van. Als je de leadrope maar gewoon laat hangen, heeft je paard ook geen last van de extra zware clip (die juist ontwikkeld is om extra hard tegen de kaak te kunnen klappen tijdens een fase 4). Als je je tenen netjes naar voren gedraaid houdt je je niet met je benen aanklemt, heeft je paard ook geen last van een spoor. Pas als je je benen vastklemt of als je je tenen naar buiten draait, wordt het een martelwerktuig.

[Maaike]

Over dat kracht vergroten bij de mechanische hackamore: Zelfde geldt toch eigenlijk ook voor het touwhalster? Dat is speciaal zo dun gekozen omdat je jouw kracht dan kunt uitvergroten: de druk die bij een normaal halster door de schakelende delen eigenlijk alleen op de neus terecht komt op een vlakke band van minstens twee centimeter breed, wordt nu overgebracht op twee ronde touwtjes over het neusbeen en driect achter de schedel op het gevoeligste deel van de nek. Doordat de touwen rond zijn heb je bovendien ook nog eens niet eens de hele diameter van het touw als raakvlak, maar slechts een smal strookje waar het touw daadwerkelijk op de huid ligt. Dus zo paardvriendelijk is een touwhalster ook niet, er zijn zachtaardiger oplossingen zoals het stalhalster die ook gewoon hun plek hebben binnen de nh.

Maar bij een touwhalster heb je geen hefboomwerking...Bovendien denk ik dat de werking van een touwhalster wel hetzelfde is als een stalhalster wat betreft de druk achter de oren alleen is een touwhalster idd dunner (en lichter) ivm een stalhalster.

Stang optomingen zijn in mijn optiek als verfijning en alleen geschikt om eenhandig mee te werken. Als je dat kan en je paard luisterd uitstekend op nekreining dan zou ik zeggen hang dat ding erom, maar waarom zou je als je ook gewoon een touwhalster/stalhalter of zoiets kunt gebruiken..

[xyzutu2]

Een touwhalster werkt toch net wat anders, heb ik het idee. Als ik met Blacky geparellied heb, vind ik het toch nooit echt prettig om te zien dat het touwhalster tijdens het werken echt tussen zijn dikke manen achter de oren is heengezakt en echt op de huid achter de oren ligt. Met een stalhalster en dezelfde bezigheden (begon het parellien met gewoon halster) blijft dat gewoon op de manen liggen en zakt het niet zo diep weg bij vermeerderde druk. Ook heb ik het idee dat het touwhalster veel eerder druk achter de oren geeft dan het stalhalster. Op de een of andere manier lijkt de stabielere verbinding onder de kaak door, met de keelriem, kinriem en het verbindingsstuk te verhinderen dat er durect druk achter de oren komt. ergens is dat ook wel logisch, want de bakstukken lopen bij het stalhalster niet meer in een lijn omhoog, maar 'stoppen' eigenlijk in de ring naast de ogen, waaraan het kopstuk flexibel verbonden is. Als ik voor de pony's sta en aan het touwhalster-touw 'trek' , komt de neusriem en keelriem los en hangt het hoofdstel voornamelijk aan het kopstuk. Als ik aan het stalhalster op dezelfde manier trek, gebeurt er niet zoveel met het kopstuk, maar wordt voornamelijk de keelriem door de tussenverbinding tussen keel&neusriem omlaag getrokken waardoor de keelriem omlaag en tegen de kaak getrokken wordt.

Misschien is dat wel voornamelijk doordat Blacky en Sjors maar 1 meter hoog zijn en je dus altijd onder een relatief hoge hoek 'trekt' en is dat verschil er bij grotere paarden niet, maar ik vond het erg frappant en heb het idee dat het toch ook wel eens aan het verschil in verbindingen (knopen versus losse riemen verbonden door ringen) en materiaalkeuze (soepel touw versus stugge banden) kan liggen.

[lila]

Over dat kracht vergroten bij de mechanische hackamore: Zelfde geldt toch eigenlijk ook voor het touwhalster?

Dat kan je niet vergelijken vind ik. Een MH is een notenkraker, door de lange scharen wordt de hefboomwerking enorm vergroot en geeft dan bij een kleine druk op de teugel echt mégadruk op neusbeen en achter de oren. Het hoofdstel zoals in dat topic getoond vind ik dus meer een martelwerktuig dan een hoofdstel. Met een quasi natural kwastje....
Echt iets totaal anders dan een touwhalster Xyzutu2!

[Apple]

De MH zoals in dat bewuste topic is een enorme HoHouder.

De lengte van de scharen is flink. Bij enig oppakken van de teugels ontstaat er druk op zowel neus als kingroeve als achter de oren.

Bij een optoming als in dit topic kun je alleen rijden met heel licht (tot geen) contact en zal enkel het oppakken van de teugels al effect hebben.

[xyzutu2]

Ik kan een mechanische hackamore echt geen martelwerktuig noemen, net zoals een stangbit dat in mijn ogen ook niet is. Als de teugels los hangen, doet het namelijk precies niets, en daar is volgens mij niets mis mee. Als je de teugels oppakt, ontstaat er inderdaad druk op de neus, kingroeve en achter de oren.

Bij een touwhalster kun je als je wilt door de zware knoop & clip-constructie juist zeggen dat er ook in de neutrale fase druk achter de oren is, omdat het halster door de richting van de touwknoopjes en de fiadorknoop hier echt uit omlaag hangt en er slechts twee iele touwtjes achter de oren hangen. Tel daar bij op dat de leadropes en teugels van een touwhalster ook nog eens ontzettend zwaar zijn, wat betekent dat het halster continu belast wordt, ookals is de constructie zelf erg licht. Ook een hoofdstel of hackamore of stalhalster hebben een eigen gewicht, maar door de constructie met losse ogen en bredere materialen is er veel minder sprake van een puntbelasting. Natuurlijk zien grote metalen slagtanden er barbaars uit, maar wat is in praktijk het verschil voor het paard als je bij beide optomingen de teugels los laat hangen?

Natuurlijk ziet het er heel anders uit en is de exacte werking ook verschillend. Maar voor beide geldt dat ze in goede handen het merendeel van de tijd los hangen, en het paard er dus geen last van ondervindt. Beide optomingen zijn ontwikkeld om 'subtiele' hulpen te kunnen geven: maximaal effect bij minimale aanspanning van de ruiter. En beide optomingen zijn bedacht en vormgegeven volgens het principe: als je niet doet wat ik je zeg, dan doe ik je pijn, paard.


Ik denk dat ook in de natural horsemanship een probleem is dat veel ruiters hun optomingen nog steeds beoordelen vanuit hun eigen gevoel, en niet vanuit het paard. Eufemismen als 'Subtiele' hulpen worden gebruikt om ons goed te laten voelen over wat wij doen. Zal een paard ooit zeggen 'Hmm, lekker, doe mij nog eens zo'n subtiele horseman-reins-hulp!'? In alle disciplines en elke rijstijl wordt het paard beloond met het ophouden en weglaten van de door de ruiter opgevoerde druk, of je nou naar Parelli of Anky kijkt. Dat betekent dat 'drukloos' zijn een grote motivator is voor een paard, en 'druk' dus in feite niets minder dan een onprettige correctie. Hulpmiddelen met dunnere touwtjes, langere scharen, dunnere mondstukken, hogere tongbogen en strategisch geplaatste knoopjes zijn er dan ook alleen voor de mens, niet voor het paard: De mens heeft in zijn hoofd gezet dat als hij stil zit en minimale hulpjes geeft, het beeld het vriendelijkst is en het paard dus geen 'last' van de hulpen heeft. Om er tegelijkertijd verscherpte optomingen bij te betrekken zodat dat optillen van die pink wel een hulp van dezelfde orde van grootte doorgeeft aan het paard.

Dat is ook de reden waarom mensen die helemaal zonder optoming aan het hoofd (terecht) als grootste horsemen gezien worden. En dat is ook de reden waarom het merendeel van diezelfde horsemen hun volgelingen als eerste stap het hoofdstel afnemen (kijk! zonder bit!) en een scherpere versie van een halster of bitloze optoming in handen drukken. Monty heeft zijn extra touwtjes over de neus die je van links naar rechts kunt trekken om de neus aan te snoeren, parelli heeft een verdund halster met knoopjes en een extra zwaar halstertouw, Linda Tellington Jones heeft haar side-pull met als neusriem een stuk lasso. En allemaal zijn ze het er over eens dat het stalhalster niet als rijmiddel voldoet omdat het te 'diffuse' hulpen geeft. Dat is echter nonsens, want een stalhalster geeft perfect de hulpen voor links, rechts, ho en go door, net zoals de neckrope. Maar bij zo'n soft hulpmiddel is een ding essentieel: aangezien je je paard nog nauwelijks pijn kunt doen en hem nergens meer toe kunt dwingen, moet je communicatie voor 100% gebaseerd zijn op de wil van je paard om jouw hulpen te volgen, en niet meer op het volgen van jouw hulpen om correcties te vermijden. Als je zo'n hulpmiddel al vanaf de eerste stap wilt gebruiken, dan zul je dus op een heel andere manier je paard moeten trainen, namelijk op basis van beloningen in plaats van correcties en verhoogde fases.

Mij maakt het gevoel dat een optoming in mij losmaakt ('dat ziet er natural uit', 'hmm, barbaas zoveel ijzer!') dan ook niet zoveel uit. Het gaat om de mate waarin dat hulpmiddel kan corrigeren - pijn doen en ongemak veroorzaken. In dat opzicht vind ik een touwhalster, sidepull en hackamore niet gek veel van elkaar af liggen. En met dat in het achterhoofd is wat de grootste rol speelt nog wel de hand die het bedient: subtiele hulpen op een stang geven het paard in veel gevallen dezelfde intensiteit als onsubtiele hulpen met een trens. Het gaat om de kunst van het loslaten en als je eenmaal loslaat, maar het ook niet meer uit of je een stang, trens, touwhalster of sidepull gebruikt. En als je die verscherpte optoming ook niet meer nodig hebt als noodrem, kun je hem ook weglaten en vervangen door iets veel stompers dat die belofte van pijn niet meer met zich meedraagt.

[lila]

Mij maakt het gevoel dat een optoming in mij losmaakt ('dat ziet er natural uit', 'hmm, barbaas zoveel ijzer!') dan ook niet zoveel uit. Het gaat om de mate waarin dat hulpmiddel kan corrigeren - pijn doen en ongemak veroorzaken. In dat opzicht vind ik een touwhalster, sidepull en hackamore niet gek veel van elkaar af liggen.

Een touwhalster heeft geen hefboomwerking, daarom ligt een touwhalster er tóch mijlenver van deze Hackamore af en mogen ze wat mij betreft niet in één adem worden genoemd.
Zoals je misschien weet kan zelfs een druppel water erg pijnlijk zijn als deze constant wordt gedruppeld op dezelfde plek, dus wat betreft het feit dat een instrument zo scherp is als de gebruiker wilt ben ik het met je eens hoor.

[Apple]

Zoals een stalgenoot opmerkte toen ik met mn touwhalster rondwandelde 'wat denk jij te gaan doen met die enge dunne touwtjes?'. Waarna hij zelf mn zn paard en slofteugel aan de gang ging .

Het gaat er idd niet om wat je doet, maar hoe je het doet.

[P a i s]

Ik heb wel eens met een MH gereden, op een paard die daar altijd mee gereden werd. Ik vond het doodeng. Je bent totaal afhankelijk van neckreining, moet in elke 'oh-no' situatie heeeel alert zijn dat je je teugels met rust laat en ook al parelli is al best een tijdje - dit vind ik nog steeds moeilijk. Je reed met losse teugels al was het paard wel vertical flexed, dus alleen op de gewicht van je teugels en de hersens en werkwilligheid van het paard (hij weet tot hoever zn berijk is)

Daarnaast heeft het een knijpende werking. Bij het oppakken van 1 teugel zal de neus ook samengeperst worden. Er is niet 1 kant waarvan de druk komt, maar die omsluit de hele neus. Een touwhalster duwt de paardenneus van de buitenkant naar binnen en zo is het makkelijk voor je paard om te weten wat de bedoeling is.

Kortom - bij het paard wat ik wel eens reed zijn er nogal wat "don'ts" en ben je eigenlijk hoofdzakelijk afhankelijk van het rijden zonder teugels. En waarom nou die MH?? Daar snap ik eerlijk gezegd de houten niet van. De eigenaar rijdt western en rijdt met dit ding in de bak. Buiten, waar het paard nog wel eens weerstand wil bieden, rijdt ze liever op een snaffle (zonder hefboom) omdat ze met een hack dan ' niets te vertellen heeft ' omdat ze met een hackamore niets meer kan/durft als het paard besluit niet meer mee te willen werken.

En nog over het touwhalster - De druk is misschien wel groter doordat de kracht wordt verdeeld over een klein oppervlak, maar de kracht van het druk-uitoefenen blijft voor het paard presies hetzelfde. De scharen van de MH zorgen ervoor dat de kracht groter is op de neus dan dat je zelf uitoefend met de hand.

Om presies te weten wat je doet met een touwhalster, zou je met teugels moeten rijden die net zo breed zijn als het halster. Zo weet je presies wat voor gevoel je overbrengt. Ik ben ervan overtuigd dat geen 1 parellier die zichzelf behoorlijk vind rijden last krijgt van zn handen bij het rijden met teugels van 2x6mm touw.