Re: Slaan bij voeten optillen

[Marianne]

Ja die heeft ze:


http://www.stephanieburns.com/office/entry/entry4.asp

met 'online learning'!

[Marianne]

Het heet EMDR, Eye Movement Desensitization & Reprocessing. Hóe het precies werkt weten ze nog niet, maar dát het werkt staat steeds meer vast.

Het lijkt eigenlijk wel op een soort van hypnose....

[myracara]

Nou, als we toch alles aan het delen zijn, zal ik maar even vertellen
Ik ben een aantal jaren terug behandeld met deze methode. Ik had een aantal fobieen en ik moest dan de situaties tot in details beschrijven waar ik bang voor was. Tegelijkertijd ging de arts met haar vinger voor mijn gezicht heen en weer of ze tikte omstebeurt op mijn linker en rechterknie. Wat schijnt te gebeuren is dat je dingen van je linker naar je rechterhersenhelft (of andersom of allebei zoiets iig) gaat koppelen. Daardoor zou je het moeten verwerken. Dat is ook wel voor een deel gelukt daardoor. Er is zo`n spreuk, die is hierbij wel van toepassing; vraag niet hoe het kan, profiteer ervan.

[Marianne]

Maar wat ik me dan toch afvraag he.. hoe weet zo'n hulpverlener nou wanneer hij/zij met die vinger moet gaan wiebelen? Ik bedoel: moet je dan zelf aangeven dat je 'angst' voelt of..??

[Adriana]

Ik denk dat ze dat door middel van ervaring wel aanvoelen en je straalt natuurlijk ook iets anders uit qua lichaamstaal dan wanneer je je op je gemak voelt!

[Brenda]

Er zijn verschillende methodes om te herprogrameren. NLP is er ook zo 1, en heb zelf ook wel eens een dergelijke behandeling gevolgd met het roken. Heeft super geholpen, maar niet heus, en waarom, omdat ik dieper liggende zaken niet had aangepakt.
De menselijke geest is zeer gecompliceerd, zoveel dingen opgeslagen in het onderbewuste, zoveel besluiten genomen in de leeftijdsfase van 2 t/m7. En dan vorige levens niet te vergeten die onbewust een deel van dit leven beïnvloeden. Dit laatste wordt uiteraard niet altijd erkend door diverse psychologen.
Kortom een zeer complex geheel, en wat ik zelf heb gezien in mijn omgeving dat alleen gekeken werd naar het voor de hand liggende probleem, daarmee gewerkt werd, maar dat het uiteindelijk in een andere vorm weer terug kwam.

Ik zal mijzelf als voorbeeld gebruiken. Ik heb mezelf toen ik 20 was op laten nemen, totaal depressief met een enorm groot verlatingsangst complex. Ik was bang alles en iedereen om me heen te verliezen, vooral mijn toenmalige man. Immers dat was mijn hele leven toch al zo geweest.
En het is begonnen toen ik 16 was, toen mijn zus na een ziektebed van 5 weken overleed aan kanker, en ik geen afscheid mocht nemen van mijn ouders. Ik heb nooit wat met dat rouwproces gedaan, ben vrolijk verder gegaan met de uithangen. Vervolgens stierf er nog een jeugdvriend, en al met al zakte ik steeds verder weg in het moeras en werd mijn angst voor verlating steeds groter.
In therapie ben ik steen voor steen gaan afbreken, aankomend bij mijn zus een rollenspel moeten spelen waarin ik het gebeurde herbeleefde maar toen in de wijze zoals ik het toen graag had gewild, heb toen pas afscheid kunnen nemen.
Verder terug in mijn jeugd, kwam zoveel overlijden tegen van familie, vrienden en dieren, en ben uitgekomen in de baarmoeder, het moment dat mijn moeder besefde dat ze zwanger was, en daar niet blij mee was. Ze heeft op diverse manieren geprobeerd me kwijt te raken, tot fietsen over hobbels aan toe. Dit verklaarde voor mij het gevoel wat ik altijd al had gehad, dat ik niet thuis hoorde in dat gezin, dat ik geadopteerd was of zo. Ik heb het mijn moeder daarna eens dringend gevraagd, en wilde oprecht antwoord. En helaas maar waar, dit werd positief bevestigd.
Maar door al die dingen naar boven te halen kon ik ook herbesluiten nemen, die ik als kind verkeerd in mijn brein had neergezet. Ik kon het herbeleven, verwerken en ik was "schoon". In zoverre schoon dat ik weer normaal zonder exessen kon verder leven, en kon relativeren.
Er ligt nog wel wat "oud zeer" maar dat voert weer veel dieper door naar vorige levens, die ontrafelen zich ook steeds meer, en herken er dingen in waar ik nu weer tegen aan loop. Maar dat is nu niet aan de orde.
Wat ik met mijn verhaal wil vertellen is dat er zoveel dingen kunnen liggen in ons achterliggende leven wat aan elkaar verbonden is. Het 1 sluit het ander niet uit.

Bij Marianne was het trauma met Ster zo'n grote impact dat het normaal handelen met elk ander paard w.b. de benen dusdanig verstoord. Ligt het probleem daar op dat moment, of ligt daaraan meer ten grondslag. En dat is waar Marianne het beste antwoord op weet.
Met heel veel praten, door de juiste vragen te stellen, en het zien als een grote legpuzzel kan je een heel eind komen, zeker als verbanden duidelijk worden waar het vandaan komt. Herbeleven, en opnieuw besluiten nemen kan de rugzak behoorlijk lichter maken.
Hulp is nodig, dat is duidelijk, maar die kan er in vele vormen zijn, en het is aan Marianne in welke vorm ze die gaat kiezen.
Daarom is het goed als mensen hun ideeën en ervaringen hier vertellen.

[Linda]

Inderdaad Brenda, ik vergelijk de methode die nu is genoemd een beetje met het Ankeren wat ze in NLP doen. Een interne ervaring koppelen aan een externe stimulus (en deze stimulus herhalen totdat je brein de ervaring en de stimulus neurologisch met elkaar verbonden heeft). Op die manier kun je dus een geheel andere respons verankeren in je brein. Wellicht wordt met bovengenoemde methode de angst ook wel een soort van 'geneutraliseerd'. Iets wat voor jou heel belangrijk is (de angst) koppelen aan iets wat heel onbelangrijk en veelvoorkomend is (de vinger). Tja, het menselijk brein is nu eenmaal erg ingewikkeld en er zijn zoveel manieren van angst overwinnen en herprogrammeren e.d.

Janne, ik denk dat het vooral een kwestie van onderzoeken en uitproberen is. Wat past het beste bij jou? Waar kom je verder mee...en schroom daarbij niet om hulp te vragen. Alleen de aanwezigheid van iemand anders op zo'n moment kan soms al veel verschil uitmaken misschien? Ik hoop in ieder geval dat je al wat gerustgesteld bent nu je de reacties leest en dat je niet de enige bent met angst

Wel grappig trouwens, ik zie Pauli al met zo'n hoefje omhoog staan: "Neeeh, ik bedoel géén achterwaarts baasje"

[Jossie]

Tja... en het toeval (????) wil ook nog eens dat Pauli als twee druppels water op Ster lijkt..qua uiterlijk en qua karakter.

Ik heb hetzelfde... Kate is een kopie van Son qua gedrag en karakter, gelukkig zijn ze uiterlijk wel heel verschillend. Beide staan in mijn profiel geloof ik .

Wel ken ik iemand die nadat hij klappen had gehad op de werkvloer EMDR-therapie heeft gedaan. Hij kreeg een koptelefoon op waardoor hij afwisselend links en rechts geluidjes hoorde. Terwijl hij dit hoorde moet hij het hele voorval vertellen, en vertellen, en nog een keer... Hij is een zeer sceptisch persoon, maar hij is wel van zijn klachten af! Het klopt dat de preciese werking niet opgehelderd is, maar het werkt en daar gaat het om.

Overigens heb ik voor mezelf geen EMDR of iets dergelijks gehad, wel steeds mijn verhaal vertellen, steeds delen hoe het was en mijn gevoel over alles uiten. Wel rende ik het eerste half jaar na Son's dood continue door, om maar niet te hoeven denken. Uiteindelijk heb ik na al die gesprekken en al die maanden van verdriet en onmacht eens gezocht in een oud poesie-album. Ik wist dat mijn opa (waar ik een hele goede band mee had) de eerste regels van zijn versje had opgeschreven. Dat versje zei hij altijd als er een koe of kalf op sterven was. Dit versje heb ik zelf afgemaakt, met al mijn herinneringen en toen pas... pas toen kon ik huilen om Son.

De overgevoeligheid wat Kate's ademhaling betreft zal ik altijd houden, dat hoort nu bij me. Zoals het op het laatst bij Son hoorde.

[RebanKabriche]

Jeetje mensen wat komen er een heftige zaken naar boven, maar het mooiste vind ik dat er dus diverse methodes zijn die voor mensen werken en daar gaat het uiteindelijk om, dat het werkt!

Volgens mij moet je hier wel wat mee kunnen Marianne, of niet?

[Marianne]

Praten, schrijven, delen helpt..
Dus als jullie het kunnen 'verdragen' wil ik nog een verhaaltje vertellen, tussendoor, over Ster.. al was het maar om haar te herdenken, of zoals ze in het engels zo mooi kunnen zeggen: to celebrate her life..

Ik heb Ster niet zelf gevonden; iemand anders die wel een 'dressuurtalentje' voor mij wist kwam er mee op de proppen. Zo 'n telefoongesprekje als: Hé, ik denk dat ik een leuk paard voor je heb, zou best 's wat kunnen.. op mijn vraag wat dat dan wel voor n paard was, werd gezegd: joh, morgen ben ik op stal, kom dan gewoon 's effe kijken. Mijn protest van Mán, ik heb op dit moment al zeven paarden te rijden, wat mot ik nou.. werd niet gehoord - het was hé, doei en zie je morgen.

De volgende dag was ik om een uur of 10 op stal, parkeerde m'n auto en een van de stalhulpen riep: ze wachten op je in de hengstenstal.. en ik dacht ja, ja, rustig aan - mag ik niet eerst 'n bak koffie voordat er gewerkt moet worden (mopper,mopper) maar liep er toch heen, trok de deur open en... daar stond, in het halfduister in de stalgang een reus... van een bont paard! Aangebonden tussen twee touwen, de hoefsmid op z'n knietjes erbij en.. de bom viel! Nooit zal ik dat moment vergeten - die totale verbijstering van herkenning, van weten.. dit is mijn paard. En dat wist ik natuurlijk op dat moment nog niet eens. Vanuit de torenhoogte boog zich - bijna in slow-motion, het leek wel een film, dat hoofd naar mij toe, haar blik in de mijne en het werd heel stil.. zelfs kwekkebek de hoefsmid die altijd leuterde - praatte hij niet tegen jou, dan wel tegen het paard of in zichzelf, viel stil en zat met kennelijk ingehouden adem te kijken. Om vervolgens de stilte te verbreken met: hé, joh, benne jullie soms verliefd? Lekker peerdje hé, die is voor jou!

Zo begin - ooit - mijn leven met Ster!

Ik zal het verhaal niet te lang maken, sla nu héél veel tijd over.. ze was, in alle opzichten een bijzonder paard. Ze was niet alleen het 'perfecte'paard om te zien, mooi, groot, stoer.. nee, ze had een hele bijzondere kwaliteit die ik niet goed verklaren kan, of die zich moeilijk omschrijven laat. Ster was - zo noem ik het maar - een stille geest, oppervlakkig gezien zou je zeggen 'een gesloten paard'. Ik voelde het wel eens als een groot, diep, zwart meer, met peilloze diepten maar dan niet op de manier die je beangstigen kan maar juist als iets wat als een paar koesterende armen om je heen geslagen werd. Als je bij haar was, werd je geaard, je voelde de aarde en het leek alsof haar ziel alles wat verkeerd was in je leven op dat moment, kon wegnemen. Zweverig klinkt dat hé..?
Maar ik was niet de enige hoor die het voelde - niemand verwoordde het maar geen mens kon aan haar stal voorbij lopen. Iedereen, ja ook grote stoere kerels, werden als een magneet naar haar toegetrokken - je moest haar gewoon even aanraken, even bij haar zijn. Er zijn momenten geweest waarop ik van die penny-meidjes in haar stal aantrof.. "even bij Essie zijn..", of de keer dat ik een boom van een vent met betraande ogen tegen haar hals zag hangen ( ben toen maar stilletjes weggegaan, heb hem z'n tijd met Ster gegeven) en die later, met een rood hoofd wat stuntelend kwam zeggen.. ja sorry joh, 'k had het even moeilijk.. tja, terwijl ze allemaal hun eigen paarden hadden zochten ze mijn Ster op.

Kun je met paarden praten? Met Ster voerde ik een dialoog, ik hoorde haar stem, vele malen. En nu soms nog, in Pauli.
Gek, ze heeft me nooit verwijten gemaakt - ik hoorde alleen maar: stil maar, stil maar.. het is goed.. en ik dreef toen steeds verder van haar weg.. tot op de laatste dagen. Want ook dat is een moment dat ik nooit meer vergeten zal. De dag dat ik bij haar stal kwam, door de tralies naar haar zieke, arme, ingeteerde lieve lijf keek en ze haar hoofd oprichtte, me doordringend aankeek en letterlijk sprak: laat me gaan, ik moet gaan...laat me los..

Je ziet wel eens in mooie natuurfilms met macro-opnamen hoe water bevriest, hoe ijskristallen als vuurpijlen door het water schieten om alles te bevriezen. Dat nu gebeurde op dát moment ook met mijn binnenste ziel - als een robot ben ik naar de telefoon gelopen, heb de DA gebeld en een afspraak gemaakt om haar leven te beëindigen. Geen traan, geen gevoel, niks dan een ijzige stilte in jezelf.

De volgende dag, een stralende lentedag om kwart over zeven in de ochtend is Sterre's ziel op reis gegaan. Toen ze eenmaal op de grond lag na de eerste injectie, ben ik naast haar gaan liggen, mijn armen om haar heen, haar lieve hoofd in mijn schoot. En zag daarna, als een vlinder die wegfladdert van een bloem, het leven uit haar ogen verdwijnen.

De stilte was overweldigend.

[trea]

Zoals je haar omschrijft kan ik haar hier en nu voelen. Hoe je alles eromheen beschrijft zie ik als een film voor mijn ogen voorbijrollen. Hoeveel verdriet je had en hebt over haar heengaan, zoveel dankbaarheid zal er ook in je zijn dat jij dit fantastische paard hebt mogen kennen, haar ziel hebt mogen delen..
De hardheid en bitterheid over het oneerlijke en de pijn zijn een deel van jou, dat je nog lange niet te boven bent. Maar ik weet zeker, en ik merk het aan jouw persoonlijke verandering, deze momenten worden schaarser, en er blijft over; het geluk, dankbaarheid, aanvaarding, en de stilte.

Dankjewel voor dit verhaal.

[Brenda]

Ben stil, geraakt, en herkenning. En even geen woorden, maar wel zoveel medeleven.

[Marianne]

Oh! Laat dat moment maar gauw komen want ik weet dat ik dan pas de boodschap van Ster begrepen, én aanvaard zal hebben.
Nu zijn nog die jengelende stemmetjes van schaamte en schuldgevoel, het denken dat ik haar niet eens waard geweest ben, stoorzenders die zich in allerlei malle dingen, zoals bang voor achterbenen, manifesteren.

Maar... ik ben op weg, mét nieuwe schoenen aan!
En soms verlang ik nog wel even terug naar m'n ouwe sloffies ( waar ik dan vervolgens ook prompt weer uitschiet! haha) maar de weg is duidelijk: die strekt zich voor mij uit en wordt verlicht door de kleine kaarsjes, de lampjes van jullie reacties, bemoedigingen en meegevoel, de herkenning en het weten dat ik niet de enige gek ben! Die ouwe huls, het pantser van "ik los het zelf wel op, ik ben kláár om te vechten", die ligt als JP in de kliko. Moet ook maar zo blijven, dit voelt goed. Bevalt me best!!

[lila]

Marianne......dank je wel dat je dit grote verhaal met ons wilt delen. Ik herken het gevoel dat Ster je gaf heel erg, want zo is mijn band met Vash. Ik kan me voorstellen dat je schuldgevoel hebt, maar als je goed naar haar hebt geluisterd dan zijn er van haar kant geen verwijten gemaakt. Nooit. Alleen een groot begrijpen en veel liefde voor jou. Zoals de manier waarop je haar beschrijft, op een gévende manier, jullie band, die er zo zichtbaar onzichtbaar wás. Jij hebt haar álles gegeven.
Misschien is zij op je pad gekomen om je uit die ouwe jas te helpen. Zij is "de kleine kaarsjes, de lampjes". Die heeft zij bij jou aangedaan. Dat is het gevoel wat ik erbij krijg.
Je bent een bijzonder mens (=respect)

[Adriana]

Datgene wat je hier schijft maakt jou al speciaal en geeft al aan dat je op de goede weg bent die je zelf ook beschrijft.

Volgens mij heb je heel veel liefde in je en had je een erg goede band met je paard. Zo iets gaat niet op eens weg en dat slijt ook niet, dat krijgt een plekje en dan zul je merken dat je angsten ook verminderen.
Maar je moet jezelf wel te tijd geven en niet jezelf dwingen om te achterbenen te gaan pakken bijvoorbeeld. Rust houden!

Heel veel succes!