Ja, dat had ik wel. Maar zodra hij wist dat ik eten in mijn zak had, was hij alleen nog maar daarop gefocust en niet meer op wat ik van hem vroeg...
Wim had het zelf ook eens gehad met een IJslander, die werd er ook uitermatie onhebbelijk van en dat kreeg hij er ook niet uit. Volgens mij is dat vreterige des IJslanders.
Ik vond/vind het juist zo heerlijk dat ik gewoon zelf kan eten vlak voor Atli's neus en dat hij dan nauwelijks schooit, want hij weet dat hij toch nooit wat krijgt. Maar na die Wimweek heb ik hem dat toch even weer opnieuw moeten leren (nadat ik eerst gestopt was met voerbeloningen)...
Maarreh... heeft verder niemand tips voor de needle preparation? Lukt het bij jullie allemaal wel, of hebben jullie het gewoon nog niet gedaan?
Bladwijzers