Omdat hier zoveel over te doen is wil ik graag iets vertellen wat ik zo'n anderhalve maand geleden meemaakte op stal.
Op een zaterdagmiddag kom ik de bak uit met één van de paarden die ik rij, en loop naar de box. Twee boxen verderop is een gezin, dat die week nieuw op stal is, met het paard bezig. Terwijl ik bezig ben met afzadelen hoor ik daar een hoop herie vandaan komen. Toen ik klaar was en de box uitliep liepen gingen zij richting de roundpen. Helaas verliep dat niet zo soepeltjes en stond ik er een beetje verbaast, misschien wel moeilijk naar te kijken. Op dat moment kwam de vader van het gezin naar mij toe en vroeg of ik misschien kon helpen.
Door wat er toen gebeurde moet ik misschien langs een psychiater zoals wannabe het zo mooi verwoorde.
Ik vroeg niet naar zijn naam.
Ik vroeg niet naar zijn redenen.
En ik vroeg ook niet wat ze hier uberhaupt deden. (Want tja, wat doen dressuur ruiters nou op een western stal toch?)
Ik heb ze, zonder ook maar iets van ze te weten, gewoon geholpen. En de grootste beloning voor mij volgde de volgende dag. Niet toen ik ze gedag zei en vroeg hoe het ging. Als antwoordt wende de moeder zich tot het paard en zei "Nu heeft die jongen één dag met je gewerkt en nu merken we al verscheel". Dit vond ik hardstikke leuk om te horen maar mijn echte beloning volgde vlak daarna.
Schuin tegenover de box van het paard was een vrouw bezig op de spoelplaats. Helaas was de kraan kapot, maar de vader van het gezin loopt er naartoe en vraagt "zal ik er even naar kijken?". En ik weet dat die vrouw en die vader elkaar nog nooit hadden gezien, dat was ook nog eens af te lezen aan de verbazing op het gezicht van die vrouw. Waarop de vader reageert met "Ja, iedereen lijkt elkaar hier te helpen."
En dat ervaarde ik, en ook al lijk ik hierdoor misschien knetter gek, pas als een echte beloning.
Bladwijzers