*slaat oude agenda erop na*
ik zie dat ik 2 maanden ná de acute aanval een ZI wedstrijdje had met haar, waar we ons 5e winstpuntje haalden en Ollie officieel het sportpredikaat kreeg......oef....als we een dopingcontrole hadden gehad (wat niet voorkomt) dan hadden we gehángen .
Nu moet je weten dat ik Ollie sowieso nooit vaker reed dan 4 x per week en eigenlijk nooit langer dan 30 minuten....ik was nooit héél fanatiek, want lag zelf na een half uur wel op apegapen. En dan gewoon een beetje soepel houden, want de trucjes kende ze inmiddels wel. En lekker buiten stappen. In haar eigen tempo mocht ze altijd aan een lang teugeltje haar eigen route bepalen. Die was soms megakort (hek door en klaar, omdraaien, naar huis) en soms een ritje van een 3 kwartier. Dat was alleen in het weekend, want door de week na m'n werk in die periode (februari gebeurde "het") was het donker.
Bladwijzers