Het drama... EINSCHUSS

[Marianne]

Zoals beloofd hieronder wat foto's van mijn paard Esther, gestorven aan de gevolgen van Einschuss.

Ik kan die foto's niet "zomaar" neerzetten. Daarvoor is mijn Ster me nog steeds te lief en ik voel me, ondanks dat ik na haar drie andere paarden heb (gehad) nog steeds heel diep met haar verbonden - tot op de dag van nu is zij mijn allerliefste en dat zal ook nooit veranderen. Ster is het paard dat mijnleven omgegooid heeft, van die-hard normal de weg van Nh opgeleid heeft.

Hier is ze, in goede tijden nog, stoer, groot ( 1.78 schofthoogte) en sterk! En ja, ze had wel een sperriempje maar zoals je ziet weigerde ik dat aan te snoeren.


Ik kocht Ster met als achterliggende gedachte dat zij mijn 'laaste' wedstrijdpaard zou worden- toen ze bij me kwam was ze op M-niveau gereden en volgens haar vorige eigenaar was er verder geen eer aan te behalen. Ze had zich niet méér kunnen vergissen! Binnen de kortst mogelijke tijd kende Ster alle oefeningen van het ZZ - het was een wonder hoe snel ze leerde -- zo'n getalenteerd paard! Buiten dat was ze een 'grote' geest - zo'n bijzonder paard.. nooit in mijn leven had ik zo'n paard meegemaakt. Als ik daarover ga vertellendan ben ik nog wel een uurtje bezig dus dat laat ik achterwege - ik kan ook eigenlijk niet zonder emotie over haar vertellen en als iemand me irl wat over haar vraagt, ga ik spontaan huilen. Het zit diep, heel diep die pijn, ik mis haar iedere dag nog en ze is al zes jaar dood.

Welnu, Ster was in letterlijke en figuurlijke zin een kostbaar paard. Werd verzorgd alsof ze een kostbare diamant was. Groot was dan ook de verbijstering dat ze van de ene op de andere nacht zo vreselijk ziek werd. Ik had haar 's morgens gereden en de volgende ochtend was ze op sterven na dood. Einschuss!
Haar been was zo dik dat je het been met vier handen niet kon omvatten en ze had 42 graden koorts. Natuurlijk kwam meteen de hele machinerie op gang, artsen, behandelingen.. we hebben haar voor de dood weggesleept. Nee, ze had geen wondje, er was niks bizars met haar gebeurt, ze had geen verwaarloosde mok. Niemand heeft een verklaring kunnen vinden waarom haar been opeens zo heftig ontstoken was. Het verdere verhaal zal ik jullie besparen. Maar uiteindelijk resulteerde de Einschuss in een voortwoekerende ziekte die haar uiteindelijk gesloopt heeft. De hele ziekteperiode heeft bijna twee jaar geduurd, tot op een dag Ster mij letterlijk gezegd heeft: het is tijd, laat me gaan.

De foto's die hieronder volgen zijn de foto's die genomen zijn een aantal maanden na de eerste Einschuss - aanval. Het zijn ook de foto's die de studenten in Utrecht te zien krijgen als 'voorbeeld' van een Einschuss-been. Zelf in het standaardwerk '' Paardenbenen' van Offereins is zo'n plaatje niet voorhanden. In de korte periode dat Ster in Utrecht was, heeft ze voor opzien gezorgd en kreeg dagelijks rijen studenten voor haar stal om dit 'wonder' te bekijken.

Ster, een paar weken na de eerste aanval


en hier het been..














Op enkele van de foto's kun je zien dat de kroonrand van haar hoef losscheurde, ze is ook bijna ontschoend geweest. Zo liep ze er bij tijd en wijle dus bij. Af en toe zakte het wat af tot bijna normale proporties maar rondom de kogel had zich al veel bindweefsel gevormd en dat bleef altijd wel dikker dan normaal. Zo ging het soms een paar weken goed en dan opeens herhaalde de cyclus zich weer - het been zwol telkens tot gigantische proporties op. Gek genoeg had ze bij de latere aanvallen nooit die enorme hoge koorts die ze bij haar eerste aanval wel gehad heeft. Op sommige foto's zie je ook dat de huid aan de achterzijde van de kogel letterlijk openbarstte door de vochtophoping.

De dikte van het been leek zich verder in het lijf te verspreiden en over de loop van tijd zag ik mijn wondermooie Ster interen - alle glans, alle leven verdween uit haar, hoe goed we ookvoor haar probeerden te zorgen. Ik heb Ster maar een korte tijd kunnen berijden, ik heb twee jaar lang met haar gestreden om de ziekte te overwinnen.. het heeft niet mogen baten. Sommigen van jullie zullen ongetwijfeld denken "waarom heb je dit zo lang laten duren?" maar dan kan ik je zeggen dat ik alleen maar háár scenario gevolgd heb. Zij heeft het me zelf aangegeven toen haar tijd gekomen was - eerder was noch zij, noch ik er klaar voor. Ik heb haar niet uit zelfzuchtige redenen willen behouden - ik weet niet of jullie dat snappen maar ZIJ had de leiding en de controle over haar levensloop.

De laatste foto, gemaakt een paar dagen voordat ik haar heb laten inslapen - nog steeds met haar alerte, maar ernstige en indringende oogopslag, maar haar lijfje was op. Mijn liefste, mooie Ster die alleen nog maar in de geestenwereld bij me is. Aan wie ik alles van NU te danken heb.

[Pocalover]

Holy Canaloni. men !
Pffffffffffff, wat een been.

Prachtig paard.
May the good lord keep her soul.

[Mafhaf]

Wat erg dat dat zo gelopen is!
Wat je zegt over regie, snap ik wel. Ken zulke groooote paarden.

Kan me, vooral na het zien van die laatste foto, erg goed voorstellen dat ze nog dwars door je ziel zit.
Misschien slaap je vannacht rustiger?

[nienke07]

Mèn wat een groot paard (in many, many ways...)
Gedeelde smart is niet altijd halve smart.. maar het vertellen hier is wellicht wel een kleine verlichting... Thanx for sharing...

[Brenda]

Ach wat een verhaal, wat een zware jaren. Een ster op aarde en nu aan de hemel, een paard om nooit te vergeten.
Beangstigend dat er nooit een verklaring voor deze Einschuss is gevonden, zo maar uit het niets.

[Aspen]

En ik vind Aspen zijn been dik Bedankt voor het plaatsen van je verhaal! Ik kan geloven dat je haar nog elke dag mist,ze was zo bijzonder! Sterkte!

[Tinker]

Wat een verhaal.
Vreselijk dat het uiteindelijk
zo moest gaan...

[Nacino]

Pfff wat een been zeg, moeilijk hoor Marianne, lijkt me echt een heel erg moeilijke situatie.

[Gwenny]

Jeetje........

Dat je maatje op die manier aan haar einde komt. Ik begrijp dat het vrdriet heel diep zit.
Misschien is dit topic weer een stukje verwerking van haar verlies.

Gwen

[trea]

Ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet. Dat dit zomaar kan gebeuren..
Ik denk ook dat dÃ*t het is, wat je de afgelopen tijd zo beziggehouden heeft in je slaap.. en logisch! Wát een paard zeg.

[willeke]

pffff wat een been!!!!
Ze leek me echt een héél bijzonder paard!

Kan je even uitleggen wat Einschuss juist is en waar het normaal gezien vandaan komt?

[skey]

Wat vreselijk, maar ze is zo mooi. Ster. Prachtig paard............
Beangstigend dat zoiets kan gebeuren en dat er niemand is die er wat aan kan doen en zelfs niet verklaren hoe het komt. Ik begrijp dan ook je angst die je hebt.
Sterkte, het verhaal plaatsen zal wel moeilijk zijn geweest.

[Marianne]

Einschuss ontstaat meestal door een klein wondje aan het been - meestal laag op het pijpbeen en vooral in de kootholte. Het kan dus ook het gevolg zijn van een verkeerd of niet behandelde mok. Hieruit ontstaat een bloedvergiftiging, en dat is Einschuss.
De situatie met Ster was uitzonderlijk - vooral omdat er geen wond was en zeker geen mok. Mischien was het wel een wondje zo klein als een speldeprikje.. who knows.. dat kun je achteraf nooit ontdekken.

Dank voor jullie reacties! Het is idd een zware tijd geweest, vooral erná. Ik heb zo ontzettend geworsteld met schuldgevoel over alle mogelijke dingen die ik misschien niet gedaan had, die ik nog had kunnen proberen enzovoorts.. Erna ontstond ook die alles overschaduwende angst om paardenbenen aan te raken. Het heeft nu natuurlijk allang een plek gevonden maar ze is nog steeds in mijn hart. Ik kan ook nog steeds met haar communiceren en ze zoekt me vaak op, ik heb er vrede mee.

Gelukkig heb ik bijkbaar véél plek voor paarden in m'n hart want Pauli en Jilske heb ik even lief hoor! Fryske, het paard wat ik kort na Ster had heeft me wel getroost, Pauli heeft me de weg van genezen gewezen en Jilske heeft nu de plaats van leidpaard ingenomen. Jilske is degene die nu telkens ( en iedere nacht!!) door mijn dromen dendert. Maar dat vertel ik nog wel eens.

[Antheman]

Ik hoop voor je dat het een plekje kunt geven

Bedankt voor het delen!

[Jossie]

Ik kan me het hele proces met Ster, met name het emotionele proces, zo helder voor de geest halen... De onmacht, het verdriet en de hoop die je steeds moet hebben gevoeld. Maar ook de blijdschap als het beter leek te gaan, de opluchting dat ze er nog was en de kleine momenten van geluk die je zo gaat koesteren.

Weet je, ik snap dat je 2 jaar bent doorgegaan, samen met Ster. De leegte die ze heeft achtergelaten moet enorm zijn...

Jouw verhaal slingert mij terug naar nu bijna anderhalf jaar geleden, het verdriet blijft. De scherpe kantjes gaan er wel ietsjes vanaf, maar die leegte... misschien is dat nog wel het ergste missen. Sterkte!